Noodgedwongen terug naar waar het ooit begon
Begin december verhuist de uit Kwintsheul afkomstige pater Wim van Paassen naar het kloosterverzorgingshuis Sint Jozef in Nijmegen. Daarmee komt een definitief einde aan het pastoraat van de inmiddels 85-jarige pater in het Westland. Deze zomer nam hij al afscheid van de Andreasparochie in Kwintsheul. Inmiddels vond ook zijn laatste kerkdienst plaats in De Ark in Wateringen.
,,Ik was de oudste van acht kinderen in een tuindersgezin’’, zegt Van Paassen. ,,Mijn vader teelde druiven en tomaten aan het Groenepad. Ik kreeg echter een verlangen naar het priesterleven en wilde het liefst naar de missie in het buitenland. Er waren bij de paters van het Heilig Hart meerdere mogelijkheden: Congo, Finland, Zuid-Amerika en Indonesië. Uiteindelijk kreeg ik de zending in Nederland toegewezen. Ook in Nederland is immers een missionaire situatie ontstaan. Missie is breder dan bijvoorbeeld Afrika.’’
Net zoals veel dorpsgenoten ging Van Paassen vlak na de oorlog naar het kleinseminarie in Bergen op Zoom gevolgd door verdere studie in Breda en Nijmegen. In deze stad werd hij in 1961 priester gewijd. ,,Daar heb ik nooit spijt van gekregen’’, zegt Van Paassen. ,,Ik werd met een studieopdracht naar de pauselijke universiteit in Rome gestuurd en verbleef daar in het Internationale College van mijn orde. Na vijf jaar promoveerde ik aan de Thomas-universiteit van de Dominicanen in de moraaltheologie.’’
,, Het was de tijd van het concilie en paus Johannes XXIII. In ons College verbleven veertien missiebisschoppen, die aan het Tweede Vaticaans concilie deelnamen. Zij hielden ons op de hoogte van de besluiten. Het waren doorgaans vrij progressieve bisschoppen. Ik voelde mij in dat College helemaal thuis. In die tijd was er in Nederland veel aan de hand. Op de universiteiten kwamen de studenten in opstand en vonden bezettingen plaats. Ook in de kerk was veel verandering. Ik werd na mijn promotie in Rome wetenschappelijk medewerker aan de Katholieke Universiteit in Nijmegen maar ik was geen priester geworden voor de wetenschap. Ik werd benoemd voor het studentenpastoraat in Delft en had daar vijf prachtige jaren.’’
Na Delft deed de pas benoemde bisschop van Rotterdam Ad Simonis een beroep op Van Paassen om vicaris te worden: ,,Er was een geweldige heisa bij de benoeming van Simonis. Ik heb toen een stuk in dagblad De Tijd geschreven met de strekking: geef die man een kans. Simonis was een pastorale man, die niet te vergelijken was met bisschop Gijsen van Roermond. Ik was het er alleen niet mee eens dat Simonis koos voor het seminarie Rolduc. Het is funest als gasten uit de randstad daar als priester worden opgeleid. Ik heb als vicaris alles gedaan om een eigen convict te krijgen. Dat werd Vronesteyn en ik werd de eerste rector.’’
,,De kerk is geen sekte noch in conservatieve of progressieve zin. Het gaat erom goed naar elkaar te luisteren en dan besluiten te nemen. De inhoud van de leer staat vast maar de beleving en vormgeving kan veranderen. Gehuwde en ongehuwde priesters kunnen beiden maar het hoeft niet op stel en sprong. De waarde van het celibaat staat vast maar in het huwelijk zit ook een waarde, die niet in strijd is met de priesterwijding. Het hoeft elkaar niet te bijten. Ik ga graag naar ons klooster-bejaardenoord in Nijmegen waar ik 55 jaar geleden priester ben gewijd. Mijn Westlandse familie en vrienden blijven welkom. Het is maar twee uur rijden en na een afspraak een gastvrij huis. Zelf rijd ik die afstand niet meer. Mijn auto komt te koop te staan.
Tekst: Frank de Klerk
Foto: Jacques Zorgman
Terug naar de voorgaande pagina
