'Op zoek naar tekenen van God in de samenleving' kennismaken met diaken Walther Burgering

Noem me jouw naam, waar kan ik je vinden?
Geef mij een teken van jouw bestaan

Ik moest aan dit refrein uit een liedtekst van Michael Steehouder denken toen mij werd gevraagd iets over mijzelf te vertellen. Deze liedtekst uit de vorige eeuw gaat over God. Hoe Hij wordt gezocht en wordt gevonden. Hoe wij mensen een Naam nodig hebben óm Hem te vinden: Ik zal er zijn, Emmanuel. Maar ook hoe wij mensen tekenen nodig hebben om ons geloof bewaarheid of bevestigd te zien.

Noem me jouw naam
Een naam is identiteit. Geschonken identiteit. Mijn ouders hebben mij een naam gegeven. Twee voornamen, gekoppeld aan twee heiligennamen: Cornelis en Waltherus. Beide bijzondere mensen, waarvan mijn ouders hoopten en verwachtten dat ik in hun voetspoor zou treden. Omdat zij in navolging van Jezus leefden. Mijn ouders hebben mij ook een familienaam gegeven. Van geslacht op geslacht is deze naam overgedragen. Een familiegeschiedenis lang. Mijn naam is Walther Burgering.
Aan mijn naam werd 27 jaar geleden, na een studie pastoraal theologie in Heerlen, een titel meegegeven: pastor. Toen jongerenpastor. Die titel draag ik nog steeds. Ruim 8 jaar geleden is daar nog een verdieping en verbreding bijgevoegd. 21 november 2009 heeft Mgr. Van Luijn mij in de kathedraal van Rotterdam tot diaken gewijd. Mijn naam en identiteit zijn nu verenigd in: pastor-diaken Walther Burgering.
Een pastor wil zich laten vinden om teken te kunnen zijn van Zijn bestaan, iets van Hem te laten oplichten in levens van mensen die aan hem of haar zijn toevertrouwd. Een pastor-diaken heeft structurele aandacht voor mensen die - om wat voor reden ook - buiten de boot vallen in de samenleving en in de kerk van vandaag. Ik ben als pastor-diaken getrouwd, mijn vrouw heeft twee dochters en wij hebben twee kleinkinderen. Dinsdag is mijn Opa-dag en iedere dinsdag ervaar ik de levenslust, spontaniteit, liefde en ontvankelijkheid van deze twee telgen. Het leert mij elke week veel over wat het leven in wezen is: ontvangen.

Waar kan ik je vinden?
De meeste tijd van de half-time aanstelling die ik heb (de andere helft van mijn beschikbare tijd mag ik in Leiden bij het studentenpastoraat werken) ben ik aanwezig bij de mensen in de drie parochies van Wateringen en Kwintsheul. Ik heb mijn werk- en spreekkamer betrokken op de pastorie van de St. Jan de Doper. Ik zal - naast parochianen - ook mensen willen ontmoeten, die (nog) niet bij de geloofsgemeenschappen horen. Mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken in situaties van armoede, eenzaamheid en/of buitengesloten zijn. Maar ook jongeren, die zin zoeken in een tijd waarin nice and shiny het hoogst haalbare lijkt. Veel buitenkant is, denk ik, waardeloos zonder goed onderhoud van onze binnenkant.
Onze kerk - en ik ben daar een exponent van - mag er zijn voor alle mensen van goede wil. Onze kerk wil betekenisvol in de wereld te staan. Onze kerk zal zich kritisch uitlaten als het algemeen welzijn van eenieder, de solidariteit met zwakkeren en de menselijke waardigheid onder druk komen te staan. Ik wil dáár zijn waar we als kerk hiervoor mogen, nee moeten, opkomen. Dat betekent dat ik me niet opsluit in het kerkgebouw of de pastorie, maar te vinden ben in de straten van Wateringen en Kwintsheul. Daar kunt u mij doordeweeks vinden. Twee keer in de maand ben ik in het weekend uw voorganger in de diverse kerken van onze federatie.

Geef mij een teken
Paus Franciscus heeft verschillende keren opgeroepen dat de kerk naar buiten moet treden en zich niet binnen haar eigen muren moet verschansen. Buiten het kerkgebouw wordt ons katholiek zijn echt zinvolle praktijk. We hebben te leven volgens het dubbelgebod: God liefhebben en de mensen als naasten. Dat mag zijn hoogtepunt vinden in het vieren van de eucharistie, maar het moet zijn basis hebben in de liefde voor elkaar, in het samen-leven. Anders is het een holle, lege huls, een nietszeggend tafereel.
In de samen-leving treffen we tekenen aan van Gods aanwezigheid onder ons. In de 27 jaar dat ik pastor ben, heb ik levens mogen delen met een grote verscheidenheid aan gelovige en niet-kerkelijke mensen, waaronder jongeren, gedetineerden, oude en jonge mensen uit een nieuwbouwwijk, kinderen en studenten. Zij hebben mij geleerd om anders naar de wereld te kijken. Om daar iets van God te ervaren in de onderlinge ontmoeting. Ik hoop u binnenkort te ontmoeten en samen op zoek te gaan naar hoe Zijn tekenen van betekenis zijn voor ons leven.

Walther Burgering
06 2956 2865, burgering@rkwestland.nl
(ook te vinden op facebook, twitter en instagram)