Westlandse jongeren zijn naar Taizé geweest

Bij jongeren is Taizé een geliefd reisdoel. Taizé is een oecumenische ontmoetingsplaats voor jongeren in Frankrijk. Jongeren uit vele landen komen jaarlijks met duizenden tegelijk naar dit Franse dorpje waar broeder Roger ooit een gemeenschap stichtte. Op zaterdag 24 augustus zetten 16 jongeren, variërend van 15 t/m 29 jaar, en vier volwassenen koers richting Taizé.
Als gast volg je feitelijk het dagritme van het leven van de broeders (frères). Dat betekent: bidden, werken en bijbelstudie. Per dag zijn er drie vieringen en de kerk zit stampvol. Niet een kerk met prachtige banken, maar vloerbedekking om op de grond te zitten. Behalve het bezoeken van de vieringen, de bijbeluitleg en de gespreksgroepen (small-groups), heb je ook als gast een corvee-taak. Jongeren moeten dus taken uitvoeren, zoals wc’s schoonmaken, maaltijden uitdelen, afwassen, enz. enz. Onze opdracht op zondag was de gehele kerk stofzuigen, alle liedboekjes en liederenbladen netjes ordenen. En ja, ook dominee Martijn en diaken Ronald stroopten de mouwen op voor een pittige stofzuigbeurt. Voor de rest van de week koos de groep 17 t/m 29 jaar unaniem voor de hele week afwassen na de avondmaaltijd. Van maandag tot en met zaterdag heeft elke bezoeker in Taizé een programma dat past bij zijn/haar leeftijdsgroep. Een van de onderdelen daarvan is de Bijbeluitleg, door sommigen ook wel catechese genoemd.
Je verblijft een week lang in Taizé in alle eenvoud, dat geldt ook voor de maaltijden. Dan denk je eerst: dat ga ik niet een week lang volhouden. Maar alles went en zo ook de maaltijden. Er vindt zo nu en dan ook ruilhandel plaats: ik die peer van jou en jij mijn smeerkaas. Verbazingwekkend hoe snel pak ‘m beet 2000 jongeren de maaltijd krijgen aangereikt. Simpel maar doeltreffend. Je moet in Taizé geweest zijn om dat te bevatten.
Een bijzondere ontmoeting hadden de jongeren met frère Guillaume. Hij is familie van één van onze jongeren uit het Westland en hij verbleef op dat moment in Taizé. Hij ging in 1965 naar Taizé voor een week. Die week is met wat tussenpozen uitgegroeid tot 6 jaar, en toen werd hij gevraagd als broeder van Taizé naar Bangladesh te gaan. Sindsdien verblijft hij daar en komt met enige regelmaat naar de ‘basis’. Met zeer veel passie vertelde hij zijn levensverhaal en –ervaring voor de groep Westlandse jongeren.
Als je in Taizé verblijft, dan is het de bedoeling dat je je laat ‘onderdompelen’ in de sfeer die daar heerst. En je hoeft er weinig voor te doen om in het ritme te komen. Je gaat met een bepaald doel naar Taizé: op zoek naar jezelf, op zoek naar God, de rust, de stilte, even op adem komen enz. De één vindt dat in de stiltetuin, de ander juist in één van de drie vieringen in de kerk en/of juist na de vieringen. Je staat er van te kijken hoeveel en hoelang jongeren in de kerk (na)blijven (tot diep in de nacht). Ieder zoekt zo zijn/haar manier voor een bijzondere ontmoeting met God.
De nodige ontspanning vinden de jongeren ’s avonds in Oyak. Een ontmoetingsplaats waar gedurende een korte periode van drie kwartier van alles te verkrijgen is voor de inwendige mens.
Op de laatste middag hebben we in een kringgesprek met elkaar de week doorgenomen. Op een grasveld naast de kerk, in een oase van rust, vertelde ieder zijn/haar beleving van de week. En ook als een verhaal door emoties overmand werd, de groep bleef heel hecht en dicht bij onze ‘broer of zus’ staan. Tijdens dit kringgesprek hoorden we op de achtergrond de muziek van Taizé-liederen die op dat moment in de kerk gerepeteerd werden. Een beter decor voor onze openhartige gesprekken konden we ons niet indenken. Toeval? Natuurlijk niet, het moest zo zijn. Hartverwarmend om te horen dat ieder met zijn/haar rugzakje met vragen, problemen en zorgen naar Taizé gegaan is. Hoe we voor elkaar een masker ophielden en dat dat in de loop van de week op een zeker moment wegviel. Emoties werden de vrije loop gelaten en het voelde als een soort bevrijding, het luchtte op. En al dat geluk en verdriet werd met elkaar gedeeld.
Op zondag 1 september arriveerden we moe maar voldaan terug in ons vertrouwde Westland. Met het zingen van het Taizé-lied ‘Meine Hoffnung und meine Freude’ (hoop en vreugde) gearmd met elkaar in een kring, werd onze reis naar Taizé afgesloten. ‘Meine Freude’ door een enkeling ook wel als ‘meine Freunden’ gezongen; dat geeft precies weer hoe we de hele week met elkaar zijn omgegaan: hoop, vreugde en vriendschap!

Wieke-Jits, Vera, Shanti, Ronald, Ina, Gert-Jan, Joris, Anouk, Petra, Diana, Dorine, Lisette, Martijn, Marijke, Marjolein, Nico, Johnny, Esther, Evelien en Merle.

Voor een uitgebreid verslag van elke dag met foto’s kijk op www.westlandsebedevaarten.nl