Poeldijker spit en graaft in rijke Roomse leven

30 januari 2017 -

Wim van Zijl uit Poeldijk is 84 jaar oud maar als hij over de geschiedenis van zijn dorp spreekt, verandert hij in een jonge vent. Vooral als hij het over het Rijke Poeldijkse Roomse leven heeft, is Van Zijl bijna niet meer bij te houden. ,,Met een knipoog en door de ogen van Wim van Zijl’’, staat er op de kaft van het onlangs verschenen boek van 220 pagina’s. Wim ondertekent het boek Autodidact.

Binnen enkele dagen was de eerste oplage van vijftig exemplaren geheel uitverkocht. Voor de tweede druk zijn al bestellingen binnen. ,,Als geschiedenisonderzoeker is mijn leven graven en spitten om de waarheid boven tafel te halen,’’ schrijft Van Zijl in zijn voorwoord. ,,Poeldijk is voor mij altijd, tot de laatste wetsteen, omgeven met persoonlijke herinneringen, vrijheidsliefde en vrolijk bijeen zijn.’’ Aan de vlotte stijl van het boekje is te zien dat Van Zijl er met veel schrijfplezier aan heeft gewerkt.

,,Ik heb altijd belangstelling gehad voor de geschiedenis,’’ zegt de Poeldijker, die langs de Gantel is geboren onder de toren van de Bartholomeuskerk. ,,Als tuinder kweekte ik tomaten en paprika’s. Ik heb vanaf mijn 11de gewerkt en toen ik 58 jaar was de tuin overgedragen aan mijn zoon. Toen kreeg ik tijd voor mijn hobby en ben ik een boek over mijn oom, kapelaan Bernard van Zijl gaan schrijven. Deze kapelaan is op 2 januari 1945 door de Duitsers opgepakt omdat hij in Amsterdam een verzetsgroep van katholieke jongens had opgezet. Die verzetsgroep bracht berichten rond.’’

,,Mijn oom heeft drie maanden in een dodencel aan de Weteringschans gezeten en kwam er zwaar getraumatiseerd uit. Hij heeft nog tot 1960 geleefd maar is niet meer gelukkig geworden. Er zijn in de gevangenis jongens voor zijn celdeur gemarteld om hem onder druk te zetten om te praten. Na de oorlog leed kapelaan Van Zijl aan slapeloosheid en liep hij ’s nachts over de gang op en neer. Van dat boek heb ik een aantal exemplaren verkocht. Ik heb nog een prachtige brief van kardinaal Willebrands uit het Vaticaan gekregen om mij te bedanken voor het boek van zijn studiegenoot,’’

Er volgden nog vier boeken: Poeldijk door de eeuwen heen in 2001, de Koning en de Koloniaal in 2013 over 200 jaar koninkrijk en Jan van Poeldijk. Dit laatste boek is in de ik vorm geschreven. Hoofdpersoon Jan van Poeldijk wandelt 288 bladzijden lang door de eeuwen van zijn dorp. In al zijn boeken hanteert Van Zijl een luchtige stijl en geeft hij veel aandacht aan het de Westlandse geschiedenis en het  katholieke geloof. ,,Het geloof is de wortel van mijn leven’’, zegt Van Zijl. Ik volg nog met plezier de eucharistie in de Bartholomeuskerk, die overigens steeds minder kerkgangers heeft. De moskeeën lopen vol en de kerken zijn leeg.’’

,,Ik ben katholiek opgevoed en vanaf mijn zevende misdienaar geweest. Het was geweldig om bij de kerk betrokken te zijn. Het was gewoon je thuis in de tijd dat Poeldijk nog een gesloten dorpsgemeenschap was. Ik kwam uit een groot gezin van tien jongens en twee meisjes. Ik heb goede herinneringen aan dat grote gezin. Het was een warm nest. De kerk zat in die tijd nog nokvol. Wij kregen bezinningsweken met donderpreken van de Redemptoristen. Dat hoorde bij het leven. Ik was er niet bang voor net zomin als voor de biecht. Wij gingen In mijn schooltijd klassikaal biecht. Dat ben ik tot het concilie blijven doen.’’

,,Ik vond het verschrikkelijk toen de Poeldijkse deken/ pastoor na het 2e Vaticaanse Concilie een Beeldenstorm in de kerk hield en de kerk ombouwde tot bunker, zoals de parochianen de kerk toen noemden. Allemaal zaken, die door parochianen waren geschonken zijn vernield. Ik heb kunstschilder Gerrit van Geffen gesproken. Die heeft hier ooit vier jaar op de steiger staan schilderen en zijn werk werd zonder overleg met de schilder weg gestuukt. Ook was de parochie in die dagen zwaar geschokt toen één Pater verkeerde dingen ging doen. De bewijzen liggen in het archief van de kerk. Er zijn vijf misdienaars de dupe geworden van een homoseksuele pater van de Kruisheren. Het gebeurde in de sacristie van het Jozefhuis. Vier van die jongens hebben zelfmoord gepleegd.’’

,,De parochiepastoor legde toen de ouders van die jongens het zwijgen op. De ouders wilden trouwens het misbruik niet geloven omdat het voor hen niet bestond dat een priester zoiets doet. Een van die jongens werkte bij mij in de tuin. Ik moest op een keer ’s avonds om 20.30 uur de luchtramen laten zakken en die jongen was nog aan het werk. Hij wilde niet naar huis omdat zijn ouders zijn verhaal niet geloofden. Een half jaar later dreef hij dood in de zee. De dader liep in een witte pij en op sandalen door het dorp. Ik heb echter de kerk niet de rug toegekeerd vanwege een paar priesters, die zich aan zulke dingen schuldig maakten.’’

Terug naar de voorgaande pagina
Wij zijn 1 federatie met 10 parochiesvoor iedereen
Tekstgrootte

Bezoek eens de parochie site van Kwintsheul

Het ontkennen van problemen is een vorm van zelfbedrog die elke persoonlijke groei onmogelijk maakt.