Reddingsbrigadelid terug van Reddingsactie bootvluchtelingen Middellandse zee

Als wij het over vluchtelingen hebben, dan is dat meestal vanuit ons gezichtspunt gezien. De vluchteling die (mogelijk) in ons dorp komt wonen. Het is ontzettend goed om een stukje in de wereld van de vluchteling te kijken en stil te staan bij wat deze mensen allemaal meegemaakt hebben alvorens bij ons in het dorp te zijn gekomen. Vandaar een interview met mijn collega Reddingsbrigadelid Daan Bouman uit 's-Gravenzande die 4 weken actief was met het redden van bootvluchtelingen op de Middelandse zee.

Daan Bouman heeft een 3 weken durende reis met een schip van de Stichting Bootvluchtelingen.nl. achter de rug. Hij had zich hier voor aangemeld vanuit het idee dat dit wel eens leerzaam, gaaf en avontuurlijk zou kunnen worden. Hieronder vertelt hij jullie wat er allemaal gebeurde op zijn reis.

Stuurloos dobberen
"Ik nam van 5 tot 26 september deel aan de 2^e missie van deze boot op de Middellandse zee voor Malta. Wij waren met 15 bemanningsleden bestaande uit: 3 man bemanning, 3 man medisch, 2 man dekpersoneel, 3 media-mensen, 1 hoofd van de missie en 3 RHIB bemanningsleden. Ik was Opstapper van de RHIB (rigid hull inflatable boat, een kleine wendbare en snelle motorboot, red.) en daarvoor moesten we de RHIB vaarklaar maken en zelf kunnen repareren (incl. de radio-installatie). Verder hielp ik ook met alle klussen op het schip. We voeren op aanwijzing van de Italiaanse Kustwacht op zaterdag 8 september naar een vooraf afgesproken locatie voor de kust van Libië. Binnen 10 minuten na aankomst, zondag bij zonsopgang, moesten we al in actie komen: er lag een groot vlot met 160 a 170 mensen stuurloos te dobberen. Wij voeren met de RHIB met schipper, medisch specialist, 2 opstappers en een heleboel zwemvesten naar het vlot. Ik stond voorop en wierp van een veilige afstand van een paar meter allemaal zwemvesten naar de mensen toe.
Niemand had een zwemvest aan. In de boot van ongeveer 10 bij 3 meter, die meer op een paar pallets en een aantal grote banden leek stonden mensen met hun blote voeten tussen de ijzeren moeren die het geheel bij elkaar moesten houden". 

Geen paniek
Tegelijkertijd met ons was er ook een RHIB van een duitse reddings-organisatie die helemaal in paniek was, want zij dachten dat het vlot ieder moment zou zinken. Dat maakte dat we niet alleen met de bootvluchtelingen die ieder moment in het water konden springen, maar ook met de paniek van de duisters moesten ‘dealen’.
De volgende hobbel die we moesten nemen was dat we de bootvluchtelingen één voor één in onze boot moesten krijgen (zonder dat er paniek zou uitbreken!). Op het moment dat er een man in het water sprong, volgden er al snel nog een zestal. Door vervolgens met onze RHIB achteruit te varen hadden zij door dat ze op hun vlot moesten blijven. Zo hebben we alle mensen bij ons op het moederschip gebracht (een reddingsoperatie op zich). Maar achteraf bleek dit pas de helft van de hele Reddingsoperatie.

33 uur varen
Nog een opvallend iets was het feit dat, toen het vlot helemaal leeg was, er een man in een klein motorbootje aan kwam varen die de 40 pk motor van het vlot pikte en vervolgens de banden lek stak en weer richting Libië voer.
Tot onze grote verbazing kregen wij vervolgens van de Italiaanse kustwacht te horen dat we onze ‘gasten’ naar Sicilië moesten varen. Een tocht van minstens 32 uur! Maar eerst moesten we nog zo'n 180 mensen van andere reddingsschepen en marineschepen overladen. Ondertussen was de zee ook ruwer geworden wat maakte dat het overladen echt heel gevaarlijk was geworden. Het lukte wonder boven wonder zonder dat er iemand gewond raakte, maar het heeft weinig gescheeld. In ruil voor onze hulp kregen we één, al dan niet supermooie, pet van de Britse marine.

Rijst, water en wat mueslirepen
Op dat moment hadden we 350 bootvluchtelingen aan boord die we moesten onderbrengen: de boot lag bezaaid met mensen. We konden er niet tussendoor lopen en de mensen werden zeiknat van de golven. We moesten ze ook daar waar nodig medisch verzorgen: Rescue blankets tegen het water en de kou, veel wonden aan de voeten, mensen die bewusteloos waren door uitdroging etc.
Daarnaast moesten we ze ook nog zien te voeden met 2 zakken rijst, wat drinkwater en 45 mueslirepen. En dat alles in een keuken dat voor een studentenwoning zelfs klein zou zijn.
Na 33 uur te hebben gevaren kwamen we in Catania in Sicilië aan, maar daar werd ons doodleuk verteld dat de mensen nog tot de volgende morgen op het koude, natte schip moesten blijven, want men wilde de procedure nog niet starten. Stel je voor: de tenten stonden allang klaar op de kade! Tot onze grote verbazing bleven alle gasten hier bijzonder rustig onder, wij leken er meer mee te zitten dan zij..

En dan aan land
Op woensdag 12 september begon om 08.00 uur, met een tergend langzaam tempo, de ontvangst van de 350 mensen. Dat zorgde wel voor aardig wat onrust en opdringerigheid, maar mede dankzij een aantal van onze mensen die continu met de bootvluchtelingen in gesprek bleven, bleef de emotie onder controle. Om 16.00 uur stapte de laatste van boord en was onze actie zo goed als klaar.
We hebben toen gelijk het schip opgeruimd en de reddingsvesten gewassen.
Diezelfde avond zijn we met zijn allen in de stad uit eten gegaan om de succesvolle missie te vieren. Terwijl we die kant opliepen passeerden we de laatste bussen met onze gasten, die ons hartelijk bedankten met opgestoken duimen en handkussen. Oprecht echt dankbaar.
 
Voor meer informatie over deze stichting en dit nobele doel:
www.bootvluchteling.nl
https://www.facebook.com/stichtingbootvluchteling/?fref=ts

Tevens kunnen jullie beelden en foto’s terugvinden onder de volgende links.
https://www.youtube.com/watch?v=r3B9PJhHOdQ
https://we.tl/aWXBcgvBfA