Hermanus Johannes Maria van der Lans
Geboren: 1 januari 1945In dierbare herinnering
Herman was de oudste zoon van een grote tuindersfamilie uit Loosduinen. Toen zijn vader na een ziekbed stierf, werd Herman uit de militaire dienst gehaald en nam het bedrijf over van zijn vader. Ook werd hij pleegouder van diverse broers en zussen die minderjarig waren. Zo had hij al jong een grote verantwoordelijkheid.
In de tuin werken, hard werken, deed hij verder zijn hele leven. Na de komkommers en tomaten schakelde hij over op chrysanten. Toen hij jaren later zijn bedrijf overdeed aan zijn zoon Laurens, vertrok hij van het terrein om zijn zoon de ruimte te geven: “Een tuinder moet op zijn tuin wonen.”
Herman was een stille man, die wel overal zijn gewaardeerd plekje verwierf. Bij zijn schoonfamilie waar ze zich eerst nog achter de oren krabbelden of hij het bij hen zou gaan redden, vanwege de felle discussies. Maar Herman bleef rustig, luisterde en had altijd wel een opmerking die hout sneed en de mensen bij elkaar bracht.
Herman was ook een goede keeper bij GDA-1, zonder uitgesproken kritiek op scheidsrechters. Als Feyenoordfan heeft hij zijn zoon de liefde voor het voetbal bijgebracht. Hij was fan, maar ook realist: als de kwaliteit van het voetbal slecht was zei hij het ook. Tevens kon hij genieten van het spel van de tegenstander. Dat kenmerkte hem.
Herman was een uniek mens. Dat werd eens temeer duidelijk toen hij 12 jaar geleden kanker kreeg. Met zijn positivisme, volharding en onvermoeibare, energieke manier van strijden voor behoud van zijn leven, bleef hij zijn leven léven en vieren, zo ook zijn veertig jarig huwelijk. Hij bracht iedere keer weer -samen met Ingrid- de moed op om verder te gaan. Zijn motto was niet klagen, maar dragen.
Iedere keer opnieuw ontdekte hij de waarde van het leven en van zijn naaste familie. Vandaaruit kon hij aan zijn Ingrid en al zijn kinderen en kleinkinderen in de laatste dagen iets persoonlijks zeggen. In meer woorden dan de meesten ooit van hem hadden gekregen.
Herman van der Lans stierf op 20 januari 2020 te midden van zijn gezinsleden. Hij is 75 jaar geworden. 27 januari hebben wij onder grote belangstelling afscheid van hem genomen. Moge hij ruste in vrede.
Diaken Walther Burgering.
Terug naar de voorgaande pagina
