Durf te geloven

Wat is kerk zijn?

Parochie
Als parochiefederatie Sint Franciscus, tussen duin en tuin, willen we onszelf zien als een gemeenschap van gelovige mensen die wil leven in onderlinge verbondenheid. Als federatie van rooms-katholieke geloofsgemeenschappen maken we deel uit van de wereldwijde kerk. We willen hierbij open staan voor samenwerking met andere parochies en geloofsgemeenschappen van christelijke of niet christelijke signatuur. Tevens willen we actief betrokken zijn bij de samenleving waarvan we deel uitmaken.

In onze parochies willen we plekken zijn waar mensen tot hun recht kunnen komen, waar ruimte is voor ontmoeting, voor stilte, rust en bezinning, waar woorden klinken van troost, hoop en bemoediging, waar mensen inspiratie opdoen voor onderweg. We willen deze weg gaan in de Geest van Jezus van Nazareth, naar het voorbeeld van zijn leven, zoals dat tot ons komt in de evangelies, via de tradities van de Kerk en het leven van mensen die zich door Hem lieten raken. Voor ons is dit in het bijzonder de heilige Franciscus van Assisi, die een leven leidde in de 13^e eeuw dat wordt gekenmerkt door een vernieuwende spiritualiteit met aandacht voor de opbouw van de kerk.

Bij het gaan van deze weg zijn vier aandachtsvelden van belang. Het zijn vier dimensies waardoor het kerk-zijn gestalte krijgt. Daarnaast is er natuurlijk aandacht voor de opbouw van de geloofsgemeenschappen, het bestuur van de parochies en de organisatie van de vele werkgroepen.

Er is ook een grote uitdaging om in deze tijd de boodschap van Jezus duidelijk te maken, juist voor mensen die deze boodschap niet (meer) kennen. Deze missionaire inzet is een onderdeel van elk aandachtsgebied.

Deze vier dimensies zijn even belangrijk en komen pas volledig tot hun recht als ze bestaan in een wisselwerking met elkaar. Door aandacht te besteden aan deze dimensies hopen we als gemeenschap een bijdrage te leveren aan de realisering van het rijk van God, een stukje hemel op aarde. Als gemeenschap doen we dit samen en het talent van een ieder is daarbij van groot belang en dus ook welkom.

Vieren (liturgie)
Een gemeenschap heeft momenten nodig om bij elkaar te komen, om samen te bidden, stil te zijn, dank te zeggen en te zingen. Ook het luisteren naar geloofsverhalen , met name de verhalen die opgetekend staan in de bijbel, speelt hierin een belangrijke rol. Deze verhalen proberen we te verbinden met ons eigen geloofsverhaal en de tekenen van de tijd waarin we leven. Op deze manier hopen we inspiratie op te doen voor ons leven.

Leren (catechese)
Geloven gebeurt niet vanzelf. Het is iets dat geleerd en voortdurend verdiept moet worden. Dit gebeurt door kennis te nemen van wat de bijbel en traditie ons aanreiken en dit door middel van ontmoeting en gesprek proberen te integreren in het leven van elke dag.

Dienen (diaconie)
Geloven krijgt handen en voeten door de zorg voor en betrokkenheid bij de samenleving waar we deel van uitmaken. Dit komt in bijzonder tot uiting in de zorg voor mensen die leven in de marge. Deze drie dimensies zijn even belangrijk en komen pas volledig tot hun recht als ze bestaan in een wisselwerking met elkaar.

Pastorale zorg
Naast deze drie dimensies is er nog een aandachtsveld, het individuele pastoraat. Vanuit de geloofsgemeenschap wordt er naar elkaar omgekeken, zieken worden bezocht en er is aandacht voor medegelovigen in vreugdevolle én in moeilijke situaties.