Conciliair Proces

Een aantal jaren geleden kreeg ik van vrienden het boekje ‘Verborgen Schoonheid’ van Kent Nerburn. In zijn voorwoord schrijft hij het volgende:

Aan degenen die God zien in gewone momenten
Die weten dat de betekenis van het leven achter de eenvoudige daden van ons gewone leven ligt
Die anderen vriendelijk bejegenen, al zijn ze gekwetst
Die het menselijke zoeken in de ogen van mensen die hen hebben pijn gedaan
Die troost bieden in plaats van oordelen
Die hulp en hoop aanbieden in plaats van op eigen voordeel uit te zijn
Die de aanwezigheid  van God ervaren in de bomen, de grassen en de hulpeloze kreten van een baby, in de eenzaamheid van ouderen, de liefde tussen jonge stellen, het goede werk van de arbeider, in de stilte van de nacht
Die tot tranen toe geroerd worden door een aardig gebaar of een vriendelijk woord
Die blijven staan om de zwakken te helpen in plaats van naar de gunst van de sterken te haken,
draag ik dit boek op.
Moge het genade vinden in jullie ogen.  

Een prachtige opsomming van hoe we als gelovigen worden uitgenodigd in het leven te staan. Openheid voor God, openheid voor elkaar, openheid voor de schepping waar we deel van uitmaken. Bij die schepping wil ik even blijven stilstaan.
De natuur is de laatste maanden ontwaakt uit haar winterslaap. Alles staat volop in bloei. Nieuw leven is of wordt geboren. De natuur schreeuwt uitbundig: hier ben ik! Zorg voor mij! En iedereen is in de tuin, op het land of in de kassen aan de gang. Alles groeit en bloeit! Lééft! We genieten steeds meer van de afwisseling van zon en regen in de wereld van vandaag.
Toch maak ik me ook ongerust… Over Gods schepping. Over onze wereld… Al dat plastic van de plasticsoep in de grote oceanen… Al die houtkap in tropische oerwouden… Al die lucht- en bodemvervuiling, het gat in de ozonlaag en de ijskap die smelt… Wat voor wereld laten wij onze (klein)kinderen na?
Op facebook en twitter circuleren berichten met afschuwelijke filmpjes die realistisch weergeven dat onze aarde snel kapot gaat. Waar is onze verantwoordelijkheid voor de wereld? Wat kunnen we doen om haar een beetje beter te maken? Kunnen we de grote economische krachten bewuster maken van hun aarde-afbrekende activiteiten? Economie gaat nog altijd voor milieu!
Gelukkig, er bestaan groene tuinderijen, zonne-energie op het dak, groene kerken. Het kost wat, maar we nemen onze verantwoordelijkheid. Maar is het genoeg? Waarschijnlijk niet, maar we doen in ieder geval ons best.
35 jaar geleden stapten we als kerken over de hele wereld in een beweging, genaamd het Conciliair Proces. Het ging over Vrede, Gerechtigheid en Heelheid van de Schepping als grootste verantwoordelijkheid voor ons christenen. Er is in 35 jaar heel veel veranderd, maar – zoveel is wel duidelijk- het blijft nodig om als christenen te blijven werken aan dit Conciliair Proces. Sterker nog, de aarde vraagt het ons.

diaken Walther Burgering