Dank ...... bij afscheid, onze wegen gaan uiteen

Het was afgelopen juni, 8 jaar geleden dat onze parochiefederatie, Sint Franciscus tussen duin en tuin, is opgericht. Bij de start zijn we met 300 deelnemers uit alle parochies van de federatie op bedevaart geweest naar Lourdes. Het is daar, dat ik voor het eerst een grote groep Westlanders mocht ontmoeten. Daar in Lourdes, onder het toeziend oog van Maria, werden wij als parochianen van 11 parochies aan elkaar gegeven om samen met het pastoresteam te groeien in geloof. Nu na 8 jaar neem ik afscheid. Daar ik toen met een bedevaart binnengehaald ben als pastor en lid van het team, ga ik jullie nu, met een bedevaart verlaten. De jubileumbedevaart, 200 jaar Westlandse bedevaart naar Kevelaer, zal mijn afscheid van het Westland zijn.
Op verzoek van de bisschop ga ik per 1 september als pastoor/moderator werken, in de St. Maartenparochie in Noordwijk, Noordwijkerhout, Sassenheim, Voorhout en Warmond. Een grote uitdaging, maar waar ik met geloof en vertrouwen naar uitkijk.
Afscheid nemen valt niet mee, vooral als je in de loop van de tijd veel met elkaar hebt meegemaakt. Mensen die trouw iedere week of met enige regelmaat in de weekend vieringen aanwezig waren, het is familie geworden. Een familie waarbij Christus het middelpunt is. Christus is de liefdesband die je persoonlijk kunt ervaren maar die tegelijk ook universeel is. De kostbare momenten in de doordeweekse vieringen, het deed ons goed. Het deed ons groeien in geloof. Momenten zoals de gesprekken bij de koffie of de stilte vóór de viering en de maandelijkse aanbidding, waarin God de ruimte kreeg om tot ons te spreken. De gesprekken bij de voorbereiding bij één van de Sacramenten. De vele doopjes van jonge kinderen en de Eerste Heilige Communie waarbij ik iedere keer dacht: “God laat ons niet in de steek, Hij schenkt de kerkgemeenschap ook vandaag nog nieuw leven.” Indrukwekkend waren de mensen die zich op volwassen leeftijd lieten dopen en vormen. De gesprekken bij de voorbereiding en hun getuigenissen in de viering waren iedere keer ontroerend. Door de jaren heen ben ik gevraagd vóór te gaan bij heel veel uitvaarten. Voorafgaand aan de uitvaart ben ik menigmaal gebeld voor de ziekenzalving. Het vertrouwen dat ik kreeg, juist in momenten waarin mensen kwetsbaar zijn, beschouw ik steeds opnieuw als bijzonder. Wie ben ik, dat ik mensen in kwetsbare momenten mag bijstaan en daarbij iets van Gods aanwezigheid mag doen ervaren. De stukjes in het parochieblad, de gesprekken achterin de kerk of aan de keukentafel of die mail met bemoedigende woorden en het telefoongesprek, op het juiste moment. Vaak gaf u terug er iets aan gehad te hebben. Ik heb het graag gedaan. Ik ben mij bewust dat ik ook steken heb laten vallen, dat ik er niet was, daar waar ik er voor u als pastor had moeten zijn. Samen met u onderweg, mochten wij groeien met elkaar in geloof. Dank daarvoor. Het gaat u goed, wetend, gelovend dat de Heer met ons mee gaat.

pastor Martien Straathof

Terug naar de voorgaande pagina
Wij zijn 1 federatie met 10 parochiesvoor iedereen
Tekstgrootte

Bezoek eens de parochie site van Naaldwijk

Het ontkennen van problemen is een vorm van zelfbedrog die elke persoonlijke groei onmogelijk maakt.