Vertrouwen en dankbaarheid

Het schiet alweer aardig op met de zomer … Heel wat mensen zijn al terug van vakantie en voor je het weet begint het nieuwe schooljaar en ook het nieuwe ‘werkjaar’ in de kerk. Natuurlijk hoop ik dat ieder weer ‘fris en fruitig’ getuigt van zijn/haar betrokkenheid bij de geloofsgemeenschap.

Tijdens een gesprek met oudere of zieke mensen hoor ik ze wel eens zeggen, maar wat hebben ‘ze’ nou aan mij? Wat kan ik nog doen, betekenen? En ik begrijp wel dat het niet meevalt om mee te blijven doen als je van alles begint te mankeren en niet zo snel meer bent. Nu ik zelf 6 weken uit de running ben om te herstellen van een knieoperatie heb ik alle tijd om te ervaren wat dat met me doet. Gelukkig mag ik ervan uitgaan dat het allemaal weer goed komt, maar toch, alleen al het geduld opbrengen om het met mezelf uit te houden, vind ik geen geringe opgave. Gelukkig ontdekte ik ook dat het juist nu een mooie periode is om parochianen te bellen waar ik al veel te lang geen contact meer mee had. Als je aan het werk bent komen de pastorale bezoeken en telefoontjes wel eens in de verdrukking door dat er zoveel ‘moet’. En nu komt het er van. Ik hoop dat straks vast te houden als ik weer begin, want het is waardevol om met elkaar op te kunnen lopen, zeker als het eens even moeilijk is. Dat ’met elkaar oplopen’ is ook een mooi voorbeeld van een werk van barmhartigheid. Bovendien: belangstelling tonen aan de ander helpt ook jou om open te blijven naar het leven en de mensen om je heen. Je draait wat minder in je eigen kringetje rond en doet nieuwe inzichten en visies op.

Dat hebben de jongeren die naar de Wereld Jongeren Dagen zijn geweest ook zeker opgedaan. Ze zijn vol indrukken en verhalen teruggekomen en we hebben op TV kunnen zien wat een geweldige belevenis dat moet zijn geweest. Wat mij raakte in de preek van de Paus tijdens de slotviering was dat hij, vertellend over Zacheus, dat kleine mannetje die in de boom klom om Jezus te kunnen zien, dat wij allemaal wel wat van hem hebben. We vinden onszelf vaak te klein / beneden de maat en het ontbreekt ons aan eigenwaarde en besef dat wij geliefde kinderen van God zijn. En toch: vergeet niet dat wij dat zijn! God vindt ons de moeite waard en blijft met ons mee lopen. Het gaat er niet om wat je hebt, maar wie je bent voor Hem. En ik voeg daar graag aan toe: ook voor jezelf en de ander. Bid en dank God voor het leven dat we mogen leven. Dat is niet om vroom te zijn, maar om steeds weer te beseffen dat God met je gaat, wat er in je leven ook gebeuren mag. Dat vertrouwen en die dankbaarheid: mogen we dat bij elkaar oproepen en elkaar daarin bemoedigen in de komende periode, in goede en moeilijke dagen.

Hartelijke groet, mede namens mijn collega’s,
Marie-Thérèse van de Loo

Terug naar de voorgaande pagina
Wij zijn 1 federatie met 10 parochiesvoor iedereen
Tekstgrootte

Bezoek eens de parochie site van Heenweg

Elkaar kennen wil niet zeggen alles van elkaar weten, maar met vertrouwen in elkaar geloven.