De kerk als pelgrim
Het is zomer. Ik zit midden in mijn sabbat periode. Mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella zit erop. De pelgrimsreis naar Krakau ligt nog in het verschiet. Als begeleider ga ik met de jongeren uit het bisdom mee naar de Wereldjongerendagen. Uit onze federatie zijn er 7 jongeren die dat fantastische avontuur gaan beleven. Als we terug zijn hoort u vast onze verhalen. Pelgrimeren kent drie dimensies. Als eerste is het een reis naar een heilige plaats. Ten tweede is het een reis naar binnen, je wordt met jezelf geconfronteerd. Als derde heeft een pelgrimstocht met God van doen. Vroeg of laat ga je zeggen: 'Dit is echt geen toeval!' Als pelgrim moet je veel loslaten en leer je, dat je met open handen moet leven. Je weet het niet. Je geeft je over, je kunt niet anders. Want je kunt wel een route plannen, maar er duiken voortdurend allerlei problemen op. Je kunt niet verder omdat je blaren opspelen. Dan moet je je plan aanpassen. Het kan dagen lang regenen, zodat alles nat wordt, en de situatie moeilijk, lastig wordt. Dan hoop je dat je ergens binnen kunt slapen, in plaats van in een natte tent. En je leeft letterlijk met open hand als het gaat om bedelen om brood, om water, om een appel. Ik weet nog hoe dankbaar ik was dat we na drie dagen voor het eerst door iemand uitgenodigd werden om binnen een kopje thee te komen drinken. Warme thee!
Soms denk ik dat we als kerk iets meer pelgrim moeten worden. ‘Wij als kerk’ betekent alle gelovigen: vrijwilligers, kerkgangers, bestuurders en voorgangers. De kerk moet pelgrim worden in eenvoudige, spirituele zin. Precies in de zin van een pelgrimstocht: je weet het niet, je geeft je over. De situatie in 'Katholiek Nederland' maar ook in 'Katholiek Westland' is snel aan het veranderen: minder geld, minder voorgangers, minder vrijwilligers, minder kerkgangers. Wat moeten we daarmee doen? Wie het precies weet, die weet misschien te veel. Dat geldt zowel voor zelfverzekerde actiegroepen die niets willen veranderen, als net zo zelfverzekerde bestuurders die vastberaden aan het snijden gaan. Dat zijn geen pelgrims. Die leven niet met open handen.
Hoe het dan wel moet? Terug van een pelgrimstocht naar Santiago geloof ik in de combinatie van realisme en overgave. Het ontkennen van blaren, regen, honger werkt niet. Er moet iets gebeuren. Maar realisme moet aangevuld worden met overgave. Overgave leeft met open handen, in plaats van alles zelf te organiseren en te regelen. De pelgrim geeft zijn zekerheden open en vertrouwt zich toe – aan de toekomst, aan de medemens, aan God. Was Jezus niet zo’n pelgrim: realistisch én met open handen?
Een goede zomertijd,
pastor M.Th.J. Straathof
