Geloven in de toekomst
Geloven in de toekomst
Afgelopen vrijdag (24 mei) ontving ik van John van den Enden, lid van het parochiebestuur in ’s-Gravenzande een mailtje met een link naar de site van ‘Het goede leven’. Met de woorden: “Hieronder treffen jullie een mooi artikel ter inspiratie voor onze geloofsgemeenschap”. Deze site is een ontmoetingsplaats voor christenen en biedt nieuws en achtergronden over geloof en samenleving.
Zoals u leest blijf ik via de mail en de parochiebladen op de hoogte van wat er in de parochies leeft en hoe het met velen van u gaat. Ook dank ik velen van u/jullie voor de vele kaarten, mailtjes, telefoontjes die ik nog steeds mag ontvangen. Het doet mij goed.
Ik heb de tekst gelezen op de site en daar mijn gedachten eens overheen laten gaan. Nog geen uur later belde John mij op. Ik had hem namelijk een bedankje gemaild. De tekst had mij geraakt. John belde mij en zij doe er iets mee. Er iets over schrijven en dit te delen met anderen, aan de telefoon begon mijn hart meteen te spreken. John gaf aan dat ik door mijn lange afwezigheid ik nu vanaf de zijlijn alles volg. Dat geeft een ander perspectief. Hij gaf mij de uitdaging om mijn kijk, mijn gedachten breder te delen. Nu ben ik niet zo een computer freak om dit op een site of weblog te zetten. Ik kan het wel met u delen via de parochiebladen. Het was mijn beurt om het pastoraal woord te schrijven en wil ik mijn gedachten graag met u/je delen.
De tekst op de site ging over: “Een kerk die zich focust op overleven kan wel eens het omgekeerde bereiken”. Angst is geen goede raadgever.
Er wordt in het pastoraaloverleg en in ander parochieel verband regelmatig gesproken over hoe gaan we verder in de toekomst. Daarbij hoor je vaak de vraag: hoe krijgen we de viering weer vol met parochianen. In eerste instantie ging ik daar in mee. Nu gingen mijn gedachten, na het lezen van de tekst op de site, wat dieper op dit thema in en kom ik tot de conclusie dat we misschien ook op een andere manier naar dit probleem kunnen kijken. Hoe gelovig zijn mensen.
Afgelopen Pasen heb ik naar de Passion gekeken. Dat beeld en het gevoel dat ik daar bij had net als in de voorgaande jaren was zo intens. Dit is een manier van kerk zijn. Velen mensen gelovig of niet waren daarbij ondanks de kou aanwezig. Velen met een gelovig gevoel zoals één van de kruisdragers. Het voelen wat Jezus gevoeld heeft. De last van een kruis. Of iemand zei ik moet hier gewoon bij zijn. Velen vonden de ontmoeting met zoveel mensen mooi. Het is goed dat we eens een luisterend oor hebben voor het verhaal van een ander. Hoe denken en staan mensen in het leven. Wat kunnen wij van die ander leren.
Net als onze bedevaart naar Lourdes. Het is een omgekeerde beweging. We gaan op stap, we ontmoeten mensen. Jongeren helpen ouderen, rolstoelduwers, een arm om iemand heen, een luisterend oor en samen naar de vieringen. Hoe gaan jongeren daar mee om. Ik vond het een bijzondere ervaring om met gelovige en minder en niet gelovige jongeren samen in Lourdes te zijn. De bijzondere persoonlijke verhalen die verteld werden. Hoe jongeren met elkaar omgingen. Elke avond naar Maria bij de grot zijn.
En hoeveel mensen waren aanwezig in de Piuskerk. Mensen die geloven, mensen die anders geloven of zeggen niet te geloven. Toch daar aanwezig zijn in Lourdes of op welke bedevaart dan ook.
Ik heb ze ontmoet op de reis naar Santiago de Compastella met de parochie waar ik stage liep. Op dat moment dragen en delen wij ons geloof uit.
Kijken we dichter bij huis. M25 ook een beweging naar buiten. Jongeren die actief met mensen omgaan die hulp nodig hebben. Is dat niet de essentie wat Jezus ons heeft voorgedaan en naar alle parochiële werkgroepen die voor de ander in de weer zijn.
Als we nu terug lezen zijn we toch al aardig op de goede weg. De vieringen zitten misschien niet meer zo vol. Toch zijn veel mensen in de weer zoals Jezus ons heeft voorgedaan. Misschien velen onbewust. Is dat kerk zijn of niet.
Ook Jezus ging van stad tot stad en bracht zijn boodschap naar de mensen toe. Jezus genas zieke mensen, hij luisterde naar mensen die het moeilijk hadden, liet doden weer leven. Het ontmoeten met die ander, naar hem/haar te luisteren en ons verhaal te vertellen. Is dat niet de beweging. Mensen worden misschien nieuwsgierig, nodig ze uit.
Het is toch niet de bedoeling van ons geloof om alleen zieltjes te winnen voor de zondagsviering. Het is goed om als gemeenschap met elkaar Eucharistie te vieren op zondag. Om daarna op weg te gaan zoals Jezus ons heeft voorgedaan.
Mijn hart bloeide op bij dit thema, zo wil ik graag kerk zijn. U/jij hopelijk met mij. Laten we zo door gaan met elkaar. We zijn op de goede weg.
Een hartelijke groet mede namens mijn collega’s
Marjo Lommerse, pastoraal werkster
