Gezin

Wij weten allemaal dat het gezin waarin wij zelf opgroeiden ons voor het hele leven heeft getekend. Ten positieve en ten negatieve. Ervaringen van onze jeugd voor wat betreft geborgenheid, veiligheid, liefde, zorg, identiteit, harmonie en saamhorigheid, maar ook autoriteit, ‘straf’, rechtvaardigheid, omgaan met ruzie en conflicten hebben een bepalende bijdrage in wie we zijn geworden.
Tegelijk vergeten wij wel eens hoeveel mensen er in onze tijd buiten zo’n vermeend standaardgezin leven. Een derde van alle Nederlanders leeft alleen. Velen groeien op in gebroken gezinnen, uitgebreide en /of samengestelde gezinnen. Een ‘gewoon gezinsleven’ is tegenwoordig niet zo gewoon meer
In de ‘warme’ decembermaand zagen we in tv-reclames juist weer de romantiek van het ideale standaardgezin centraal staan. Daardoor werd de feestdagen doorbrengen voor sommige alleenstaanden een pijnlijke ervaring. Of was er geen erkenning bij mensen van hetzelfde geslacht die samen een gezin liefdevol vormgeven of ouders die voor de taak staan een samengesteld gezin harmonieus te laten zijn.
Al tientallen jaren zien we in onze samenleving ook een proces van individualisering. We willen ons in het algemeen minder laten bepalen door de groep waar wij bij horen, de familie of het gezin waarvan wij deel uit maken. Wij zijn méér individu en staan als zodanig eigenstandig in het leven. Maar individu zijn betekent niet alleen vrijheid en eigenwijsheid, maar ook verantwoordelijkheid. Voor jezelf en voor anderen, voor de schepping, voor rechtvaardigheid, voor je levensbestemming …
Veel individualisten lijken het daarom ook belangrijk te vinden om ergens bij te horen, af en toe op te gaan in de massa en niet altijd alleen zelf een standpunt te hoeven innemen. De behoefte aan binding en verbinding blijft duidelijk…Betekenisvol onderdeel van een gemeenschap zijn. Wie wil dat nu niet?
In het gezin mag je oefenen om lid van een liefdesgemeenschap te zijn. Of dat gezin dan standaard, tweetalig, samengesteld of gebroken is, doet eigenlijk niet ter zake. Als mensen maar van elkaar houden en liefdevol samenleven aan kinderen voorleven … Zo leren kinderen de belangrijkste waarden van het leven: liefde en solidariteit, trouw en … geloof in God. Hier mogen zij en mochten wij de vorming opdoen die ons in staat stelt onze eigen weg in het leven te ontdekken, te kiezen en te gaan.
Die eigen weg kan van alles zijn, alleen of samen, zonder kinderen of met eigen of met pleegkinderen, dicht bij een ander of meer op afstand. In het vertrouwen en het geloof dat God een eigen weg gaat met ieder mens. En dat het elke keer weer ontdekken is hoe die weg – als kind van God- eruit ziet.
Ook in onze tijd ervaren wij de uitdaging om relaties met dierbaren goed vorm te geven. De Bijbelse verhalen over de gezinnen van bijvoorbeeld Samuel of van Jezus kunnen ons daarbij helpen. Maar wezenlijk is uiteindelijk niet een bepaald gezin, maar de les dat elk mensenleven groot en rijk is in geven en in ontvangen. In geloof, vertrouwen en loyaliteit jegens onszelf, elkaar én … God. Dat wij daarbij niet altijd gebaande wegen gaan én dat God ons verrast met hoe ons leven verloopt, mag genade heten en ons welkom zijn. Omdat wij allen aanvaardde kinderen van God zijn.

diaken Walther Burgering