In Gods Hand (tussen Pasen en Pinksteren)

Dit jaar is alles anders.  Een virus heeft 2020 helemaal op zijn kop gezet.
Opeens worden ouderen betiteld als ‘kwetsbare groep’, die extra zorg en bescherming nodig hebben om van de dood gered te worden. Er is plotseling grote waardering voor cruciale beroepen, omdat ze in een oncontroleerbare situatie het enige menselijke houvast zijn, onmisbaar. Wat gebeurt er in ons land, in onze wereld? Alles ligt onder een vergrootglas. Niets is meer normaal. Er lijkt een besef door te dringen dat ons leven, ieders leven, niet beheersbaar of onder controle te houden valt.

Als christenen wisten we dat natuurlijk al heel lang. Door de verhalen die we in de Goede Week weer hebben mogen horen, hebben we al eeuwen het bewustzijn dat de schepping niet door de mens is gemaakt, maar door de Allerhoogste. En dat niet de wetenschap nieuw leven ontwikkelt, maar dat het onze Schepper is die ons het leven schenkt. Het heeft ons bescheiden gehouden en dienstbaar gemaakt. Dat hebben we geleerd van zijn Zoon, die een innige relatie heeft ontwikkeld met zijn Vader, maar toch heeft moeten lijden en sterven, als een mens. “Niet Mijn, maar Uw wil geschiede.”

Het vieren van de Goede Week en het Paasfeest ging daarom ook dit jaar gewoon door. Nou ja, gewoon… anders. De oerverhalen over leven, ziekte en dood werden in alle geuren en kleuren verteld. Over leven dat -ondanks alles- gewoon dóórgaat. We hebben gestaan aan de voet staan van de gekruisigde … zijn stil geweest, en vierden met Hem Zijn verrijzenis. God brengt ons – juist in deze onzekere tijd- een blijde boodschap van leven, liefde, geloof en hoop. Hij schenkt perspectief ondanks lijden en lasten. Ondanks virussen en verdriet blijft Hij trouw aan ons mensen, die Hij heeft geschapen om betekenis en uitzicht voor elkaar te zijn.

Niets lijkt dit jaar gewoon. Maar dat ongewone en niet vanzelfsprekende kunnen ons doen beseffen hoe groot Zijn liefde is voor ieder van ons, en … dat Hij mét ons is. Juist nu wij de kwetsbaarheid van ons bestaan dagelijks en dieper ervaren door het gevaar van het coronavirus. Juist nu we veelvuldig worden afgesneden van onze normale, sociale contacten en 1,5 meter afstand moeten houden. Juist nu mogen we weten dat Hij met ons meeleeft, omdat wij in liefde door Hem zijn gekend. Dat leert Pasen ons, elk jaar opnieuw.

En nu zijn we op weg naar Pinksteren. We bereiden ons voor op de komst van de H. Geest. Komt er een einde aan alle onzekerheid, alle angst en verwarring? De leerlingen gooiden deuren en ramen open, de Verrezene was – ondanks de geslotenheid- toch al zo vaak bij hen geweest! Ze gingen het huis uit om in alle talen van Gods grootheid te getuigen. Hij gaf hun spraakwater, grote vreugde en nieuw elan. Moge de komst van zijn Geest ons ook elan en vreugde geven in het besef dat ieder mens kwetsbaar is, en gaat als het zijn/haar tijd is. En dat die tijd nog steeds niet door mensen wordt bepaald, maar in Gods handen ligt.

Diaken Walther Burgering