Hoe God zich liet zien

Begin augustus mocht ik als geestelijk begeleider mee op bedevaart naar Kevelear. Graag wil ik mijn ervaring als bedevaartpastor met u delen.
Mensen die op bedevaart gaan maken in hun leven heel wat mee. Je mag dat horen juist op deze dagen als we verblijven rond een kapel met niets meer dan een plaatje van Maria. Door de jaren heen is deze plaats uitgegroeid met kapellen, kerken, kruisweg park en een imposante basiliek. Waar mensen samenkomen zijn ook winkels en hotels. Met dat decor op de achtergrond, om het geestelijke en lichamelijke van de mens te verzorgen, komen de levensverhalen van mensen los. Ik hoef niet veel te doen dan alleen te luisteren. Mensen raken tijdens het leven God kwijt, of zichzelf, of hun naaste, of de kerk, of dat allemaal tegelijk. Het is een grote zegen om pastor te zijn van een groep bedevaartgangers die van alles kwijt zijn, want in bijna alle gesprekken verscheen God.

Zo zat ik op een bankje in het zonnetje met mijn rug tegen de kerk. Een van de bedevaartgangers, laat ik hem Anton noemen, kwam naast mij zitten. Hij was niet zo’n kerkganger meer. De kerkgangers waren niet zo vriendelijk als hij gehoopt had. De pastores zag je nooit. Hij was het ouderwetse kerkgevoel kwijt geraakt. Geen volle kerken meer. Het geloof viel hem tegen. Toen ik na het nodige luisteren, samenvatte dat het er inderdaad niet zo gunstig uitzag, en dat ik me kon voorstellen dat hij deze bedevaart aangegrepen had om nog eens een vleugje katholiek geloof op te snuiven reageerde Anton fel: ‘Maar ik ben en blijf katholiek’. Dat betekende een doorbraak in ons gesprek.

We spraken niet meer over de wereld buiten – over de kerkgangers, over de pastores, over de kerk van vroeger – maar over de wereld van binnen, de wereld van zijn ziel. “Ik ben katholiek in 2017!” De plaats van nostalgie werd ingenomen door licht en leven, en God als bron. Hij was niet voor niets in de bus naar Kevelear gestapt. God bleek zachtjes te fluisteren, al heel lang eigenlijk, over open-zijn, over moed houden, en over groei. Dit klinkt misschien een beetje vroom, maar dat is het juist niet. Als begeleidend pastor hoef ik geen vrome Bijbelteksten in te brengen, of te stimuleren vaker naar de kerk te gaan of hem over te halen vrijwilligerswerk in de kerk te gaan doen. Het is veel eenvoudiger. God hoeft niet ‘ingebracht’ te worden; God hoeft alleen herkent en begroet te worden.

Zo ging het heel vaak: samen troffen we God aan. Na zo’n gesprek is het goed om een stukje te gaan lopen. Niet uit vermoeidheid, maar om bij te komen van de intensiteit en de intimiteit waar we beiden getuigen van waren. God was hier, maar we wisten het aan het begin van ons gesprek nog niet.

pastor M. Straathof