Iedere keer een nieuw begin

Iedere keer een nieuw begin

"Als pasgetrouwd stel kwamen we in een volkswijk terecht in een rij goedkope woningen met piepkleine tuintjes. Je kwam anderen vanzelf tegen. De sfeer was goed, en jaarlijks was er een buurtfeest. We voelden ons er thuis. Na 5 jaar kreeg mijn man promotie, we moesten verhuizen naar de stad en kwamen in een ruime flat vier hoog. Het was een afknapper. Ik voelde me eenzaam en heb veel gehuild dat eerste jaar. Langzamerhand leerde ik anders leven, in grotere verbanden. Ik werd lid van het kerkkoor, kwam terecht bij de ziekenbezoekgroep en ging tennissen. Na drie jaar had ik m'n draai gevonden. Het ging goed met me. Ik was sterker geworden."

"Nadat mijn vrouw was overleden, heb ik me lange tijd afgezonderd. Ik wilde alléén zijn met mijn verdriet, en koesterde zelfs mijn eenzaamheid. Mijn familie en vrienden belden af en toe op, maar ik hield de boot af, kroop weg in mijn verdriet en vond mezelf zielig. Het huis vervuilde, ik kookte rommelig en ik dronk te veel. Op een dag kwam een goede vriend onaangekondigd op bezoek. We dronken een biertje en gaandeweg begon ons gesprek serieus te worden. Hij verweet me dat ik van mezelf een slachtoffer maakte, en dat ik mijn vrouw Lenny verdriet deed, en dat ik bezig was mijn leven te vergooien. Tenslotte zei hij tegen mij dat hij en ook anderen mij niet konden missen. Ik stribbelde tegen. Maar ik voelde dat hij gelijk had. Door hem begon ik voorzichtig weer te leven."

"Toen mijn vriendin bij mij was weggegaan, merkte ik hoe ik haar miste en hoeveel ze voor mij betekend had in de jaren dat wij samen waren. Het is jammer dat ik dat pas besefte toen het te laat was. Wanneer ik 's avonds thuis kwam, was het eten al klaar. Ze kookte heerlijk. Maar het ergste is de gezelligheid die weg is. Ze heeft niet alleen zichzelf meegenomen, ze heeft ook een stukje van mij weggehaald. In het begin was ik eenzaam en voelde mij hulpeloos. Ik had wel contact met collega's, ging wel eens met een vriendin uit eten, maar het lukte niet intiem te worden, er groeide geen diepe vriendschap, laat staan een relatie. Na anderhalf jaar kwam ik een keer in de avond thuis, deed het licht aan, keek om me heen, schonk mezelf wat te drinken in en voelde me op m'n gemak. Ik was niet eenzaam meer, kreeg plezier in eten koken, en ik maakte mijn huis gezellig. Ik ontdekte dat ik gewoon geen behoefte had aan het wonen met een ander. Ik ontvang graag gasten, vind het leuk uit te gaan, zit in het bestuur van de voetbalclub en ben lid van het parochiebestuur. En verder heb ik een drukke baan. Het is goed zo."

Bent u, jij ook aan een nieuw begin toe, dan wens ik, mede namens mijn collega’s, u en jou dit van harte toe.
Ook wensen wij u, jou nog een Zalig Pasen.

Pastor M.Th.J. Straathof