Opnieuw leren leven met corona

Ik heb het net uit. Het boekje van Marinus van den Berg Stap voor stap. Opnieuw leren leven na corona. In zijn onmiskenbare, toegankelijke stijl van schrijven neemt hij ons als lezers mee langs zijn ontmoetingen met mensen in een revalidatiecentrum: vijftigers en zestigers die herstellende zijn van het coronavirus. Velen dachten goed gezond te zijn, maar gingen letterlijk en figuurlijk ondersteboven en kwamen tot stilstand.
Ze vertellen pastor Van den Berg verhalen over hun angsten, hun familie en hun vragen bij de zin van het (verder) leven. Ze willen weer de oude worden en ontdekken dat dit oude er niet meer is. Het zijn bijzondere portretten, geschreven als lessen voor ons allemaal.

Alles in ons leven is anders. Er is een ‘voor’ en een ‘na’ de intrede van corona. Niets is meer hetzelfde. Niets wordt meer hetzelfde. Ons leven voelt verwoest, gebroken, verarmd en ontregeld aan. We zijn in rouw om gemis van veel vanzelfsprekende dingen …. We hadden niet gedacht dat dit zo kon zijn.

Lessen van deze ontregelde tijd, het zijn er vele. In de coronagespreksgroep in regio Noord kwamen ze voorbij. Je gaat zo anders om met ziekte en sterven. Er is zoveel onzekerheid, kwetsbaarheid. Waar is de veiligheid? Kunnen wij ons overgeven aan onzekerheid? Hoe gaan we om met spanningen in het gezin thuis? Alles ligt onder een vergrootglas. Hoe bieden we deze voortdurende situatie het hoofd?

Kan ons geloof hierbij helpen?
Het werd als goed ervaren dat er dagelijks kerkelijke vieringen te beluisteren zijn via de kerkomroep: iedere dag een mooie start van de dag. Ook fijn dat op diverse plekken de kerk open is: om een kaarsje te branden of gewoon even te zitten. Jammer dat kerkgangers niet mogen zingen: we vieren ‘met de rem erop’. Door die anderhalve meter wordt er minder samenspel ervaren tussen mensen in de kerk én tussen voorganger en kerkgangers. Daarentegen is het goed dat er in de St. Jan de Doperkerk camera’s hangen; het biedt mogelijkheden tot verbinding, die we voorheen niet hadden.

Ook spraken we over hoe we mensen niet willen vergeten. Het blijft van groot belang dat we ons inzetten om naaste te worden, er te zijn voor een ander. Geloof zonder daden is een dood geloof. Christen zijn gaat over barmhartigheid, menselijke waardigheid en solidariteit. Elkaar zien, zoals God ons ziet. Elkaar niet laten vallen, zoals God niemand in de steek laat. Voor elkaar zorgen, zoals God voor ons zorgt. Zo zullen op 2 november traditiegetrouw – anders dan anders- de namen klinken van onze dierbare overledenen. We zullen de graven bezoeken, en niemand vergeten.

We willen er-zijn voor elkaar: luisterend en elkaar op het pad van zinvolheid en geloof gaande houdend. Een oplossing voor dit wereldwijde probleem komt maar langzaam. In onze relatie met God mogen we ontdekken welk een kracht er schuilt in onze kwetsbaarheid. Welk een kracht bidden kan genereren. Welk een kracht ontmoeting brengt. Ook online.
Doorheen alles mogen we op God vertrouwen. Juist in alle misère, met al het verdriet en in al het gemis. Als het volk van Israël trekken we door de woestijn, met uitzicht op het Beloofde land.

Een parochiaan dichtte:
Ik kan er niet tegen als de kerk dicht is –
God verborgen blijft achter glas.
De wereld huilt, is ziek. Ik kan er niets aan doen,
het gaat door merg en been, inderdaad.

Zeg me dat het goed komt, God.
Leg Uw hand in mijn hand.
Leer me hoe hiermee om te gaan.

Dit kan ik alleen maar be-AMEN. Opnieuw leren leven met corona vraagt om gesprek, om een luisterend oor en om gebed. Moge dat op ons toekomen en gaande houden in de maanden die zich voor ons uitrollen.

Diaken Walther Burgering