Pasen komt eraan

Ik zit bij de bloedbank te wachten op mijn beurt om bloed te geven. Voor mij is dat een van de manieren waarop ik leven met anderen deel. Gelukkig vind ik behalve de Privé en wintersportmagazines ook nog een nummer van Happinez. Al ruim een half jaar oud, maar ik vind er altijd wel iets wat mij boeit. Zo ook nu: een artikel over een boeddhistische vrouw: Joan Halifax. Zij werkt veel met stervende mensen. En in dit artikel schrijft ze o.a. over de wezenlijke waarde van verbondenheid: “ Als mensen dat niet zien of erkennen en ze zich afscheiden, ontstaan er conflicten, zegt ze.

Ik schakel gelijk door naar mijzelf en vraag me af hoe dat voor mij is. Dus: als ik geen verbondenheid voel met mensen, met mijzelf of met God, ben ik afgescheiden en leidt dat  vroeg of laat, tot een conflict. Welke voorbeelden zou ik daarvan kunnen geven? 

Even verderop lees ik: Onze onderlinge verbondenheid herkennen en erkennen is het eerste wat we moeten doen. ‘Niet alleen op een conceptueel niveau, maar je moet ook beslissen om je door die verbondenheid te laten raken’! Dus het gaat niet alleen over jouw begrip over verbondenheid, maar het ook om het ‘van harte’ te beleven.

Want hoe makkelijk zeg ik bv. Jezus uitnodiging herhalend: ‘Kom en volg Hem. Bekeer je, laten we het anders doen, etc.’ En even later gaan we weer verder met wat buiten de kerkmuren dan weer de aandacht vraagt. Het zijn mooie woorden, maar ze blijven dode woorden als ze niet echt door ons gehoord en ontvangen worden met ons hart. Dan kunnen ze niet in ons werken. En dat is waar Jezus zijn leerlingen, en dus ook ons,  voortdurend op wijst: Jullie lopen met me mee, maar heb je ook echt in de gaten waar ik naar toe wil? Weet je wat mijn/ wat jouw bestemming is? Waarnaar ben jij onderweg? En hoe, wat neem je mee? Zo wordt ook aan de vormelingen wordt gevraagd wat ze aan deugden en vaardigheden mee willen nemen in hun rugzak op hun levensweg.

Een is en blijft zoals Paulus ook zegt het allerbelangrijkst. De liefde. Die mensen met elkaar verbindt. Maar die ons eerst door God gegeven is, toen Hij ons in het leven riep. Zonder die verbondenheid is er, ook in Bijbelse zin, geen leven. Zonder liefde wordt het ‘leven-loos’.

We gaan naar Pasen toe. En laten we gaan met extra aandacht voor het gebed om daarin God in ons aan het Woord te laten komen. Jezus ziet de mensen die hij ontmoet en wordt door hen geraakt. Steeds weer vraagt hij: ‘Wat wil je? Waar verlang je echt naar? Wat heb je nodig?’ Dat vraagt hij ook aan u/jou en mij. Hij ziet heus wel wat je nodig hebt, maar nodigt ons uit: zeg het nou zelf maar. Erken ik dat ik Hem, maar ook de ander nodig heb. Vertrouw erop dat je bij Hem in goede handen bent, zoals een kind op zijn ouders mag vertrouwen. En hopelijk ook de ouders weer als zij hulpbehoevend worden.

Jezus gaat niet in zijn eentje naar Jeruzalem. Hij neemt zijn leerlingen mee. Hij stelt zich  kwetsbaar op tijdens in intocht in Jeruzalem, tijdens het laatste Avondmaal, en in het verdere verloop van zijn lijdensweg. De verbondenheid met zijn Vader sterkt hem om zijn boodschap tot het einde toe uit te dragen! De leerlingen brengen het nog niet op zo ver met hem mee te gaan.. . . Hoe zou het ons vergaan zijn? En nu? Blijven we met elkaar verbonden en steunen als het spannend of moeilijk wordt? Al of niet in Gods Naam?

Pasen komt eraan: feest van opstanding en nieuw begin. Niet de dood, maar levende liefde heeft het eeuwig Woord! Laat je raken door dat grote vreugdevolle geheim. Juist nu!
Alvast een bijzondere Goede Week en een vreugdevol en Zalig Paasfeest toegewenst! 

Marie-Thérèse van de Loo, p.w.