Sacramenten voor ‘de communio’

Initiatiesacramenten lijken in onze tijd niet altijd in alle diepte en reikwijdte begrepen te worden. Dat is niet zo gek, want we krijgen tegenwoordig in vergelijking met vroeger veel minder catechese en zijn ook veel minder in de kerk te vinden. Als ik ouders vraag waarom ze hun kind laten dopen, dan hoor ik vaak: omdat het een traditie in de familie is, om lid te worden van de katholieke kerk of we willen het opvoeden zoals Jezus het ons voorleeft. Dat laatste is natuurlijk heel erg mooi, maar dat dopen ook gaat over de eenheid met Christus, vergeving en over nieuwe geboorte ‘uit water en Geest’ is veelal geen motivatie. Echter, wel heel belangrijk en wezenlijk voor dit sacrament.

De inwijding in christelijk leven vindt plaats door drie Initiatiesacramenten: doop, vormsel en eucharistie. Heilige en geheiligde momenten, waardoor je als katholiek er helemaal bijhoort. Waarbij? Bij de communio, wereldwijd, van gelovige mensen die zich één geloofsgemeenschap voelen en zijn. En bij de communio met Christus: in gemeenschap van geloof zijn wij één met Hem die ons samenroept om zo de Weg, de Waarheid en het Leven te vinden. Eén met Hem die in ons hart wil wonen.

Bij een geloofsgemeenschap horen, is méér dan lid zijn van een vereniging. Het is een levenswijze, een levenshouding waaraan je elkaar herkent. Het is goed omgaan met elkaar en elkaar – in Christus’ naam- daarop aanspreken. Het is omzien naar elkaar, vooral naar de zwakkere schakels. Niet uit overdreven menslievendheid, maar uit het besef dat iedereen erbij hoort, omdat hij of zij schepsel is en een geliefd Kind van God. Als kerk proberen wij zo’n liefdesgemeenschap te zijn met Jezus Christus aan het hoofd en verbonden met elkaar als waren onze levens één.

Als je dat beseft dan is er weinig uitleg, catechese, nodig. Toch vertel ik bij de ouderavond van de eerste heilige communie – na het verhaal van Witte Donderdag over breken en delen- over wat heilig, sacraal, is: datgene dat door ons en door God geheiligd is. Op bijzondere momenten ‘opent de hemel’ zich boven de dopeling, de communicant of de vormeling. Heilige handelingen, gevat in de sacramenten, waarin God tot ons komt, Zijn geest op ons rust en Hij ons met liefde tot Zijn kind maakt. Een heiligheid die niet van ons komt, maar ons gegeven wordt: als een geschenk.

We worden door een sacrament ondergedompeld en meegenomen om binnen te gaan in de door Christus gewilde gemeenschap. En zo deel te zijn van Gods volk: één van hart en ziel. Vormen van solidariteit worden overstegen en ongelijkheid uitgebannen door te breken en te delen zoals Jezus zich brak en deelde voor Zijn vrienden én voor de wereld. Door zo te doen, zijn wij écht gemeenschap. Levend in en vanuit Zijn geest en drager van Zijn licht en vuur.

Een christen is niet alleen iemand die bij Christus hoort, zoals je voor altijd bij een familie hoort. De christen stelt zich steeds open voor de werking van de Geest om zijn leven te leiden in trouw aan het Evangelie… Hij streeft er niet naar Christus te evenaren, maar wil zich door Hem laten inspireren. Hij wil het elan, de adem, de durf en het geduld ontvangen om zo’n leven te leiden.

Zo is elke christen een steentje in het enorme mozaïek van de Kerk. Elke gelovige heeft daarin zijn of haar plaats en kan getuigen. De initiatiesacramenten sturen ons op weg met een zending om de blijde boodschap te delen in woorden, gebeden en daden. Het maakt ons volwassen in ons geloof, opdat wij gelovigen zijn waarop je kunt rekenen. Mogen we zo elkaar in het Jaar van de Sacramenten blijven inspireren.

Diaken Walther Burgering