Sneeuwklokjes

Het is eind januari als ik dit voorwoord schrijf. Hoewel wij wat vorst en sneeuw hebben gehad, is het nog geen strenge winter. Jammer voor allen die van schaatsen houden. Natuurlijk kun je naar de ijsbaan gaan. En wie weet wat ons nog te wachten staat? Want er gaat toch niets boven een mooie schaatstocht door de natuur!
Intussen komen de eerste bollen al uit de grond. In de pastorietuin staan de sneeuwklokjes in de sneeuw te bloeien. Toen ik in 1999 in Naaldwijk kwam, groeide er geen enkel sneeuwklokje in de pastorietuin. In de loop der jaren heb ik er heel wat geplant en ook de vrijwilligers hebben de nodige bolletje in de grond gestopt. Er zijn verschillende soorten sneeuwklokjes en langzaam maar zeker hebben zij zich over de hele tuin verspreid. Een schitterend gezicht!  Het zijn eigenlijk maar tere plantjes, die verlegen hun kopje laten hangen op een niet al te hoge ranke steel. Smetteloos wit en fris zijn zij het meest geschikt om de komst van de lente in te luiden. Bescheiden als ze zijn. Het klinkt misschien vreemd voor een plant, maar je kunt sneeuwklokjes sympathieke bloemen vinden. Ook tussen mensen bloeien sneeuwklokjes, al hebben we dat niet altijd zo snel in de gaten. Kijk maar eens goed om je heen. En niet alleen in de winter of het vroege voorjaar maar in elk seizoen.
Let maar eens op mensen die stil en bescheiden hun taak verrichten. Waar je altijd op kunt rekenen. Zij laten zich niet voorstaan op hun kwaliteiten of prestaties, maar doen wat gedaan moet worden. Nooit zal je hen horen zeggen: ‘Kijk, eens wat ik allemaal gedaan heb.’ Daar gaat het hen niet om. Als het goede maar gebeurt! Let maar eens op mensen die eerlijk en oprecht zijn. Zij houden zich aan hun woord. In hun spreken zijn zij zorgvuldig.  Met hun woorden doen zij hun medemens geen pijn. Roddels, geruchten en kwaadsprekerij komen in hun woordenboek niet voor. Let maar eens op mensen die zachtmoedig zijn. Zij reageren niet agressief en betalen nooit met gelijke munt terug. Wraakgevoelens zijn hen onbekend. Let maar eens op mensen die God een plaats in hun leven willen geven. Zij kunnen zich in hun geloof soms best alleen voelen staan. Maar ondanks onverschilligheid en oppervlakkigheid in hun omgeving,  blijven zij God toch zoeken. In het gebed thuis, in de kerk, in hun manier van leven. Jezus wijst ons in de Bergrede (Mattheus 5, 1 – 12) een weg om ‘lentebodes’ te worden van het koninkrijk van God. De acht zaligsprekingen vormen de grondwet van het christendom. Zalig, de armen van geest, zalig, de zuiveren van hart, zalig de zachtmoedigen, zalig de barmhartigen, zalig de vredestichters, …… vul zelf maar aan. Levend vanuit deze goede Geest kunnen wij als mensen tot bloei komen. Op de plaats waar wij wonen en werken.

Pastoor J. Steenvoorden