Toch dichtbij?

In de vakantietijd gaan mensen leuke activiteiten ondernemen. Veel gaan enkele weken op pad, kamperen of in een hotel zich laten verwennen. Er zijn ook mensen die gewoon thuis blijven en genieten van een dagje uit. Zo ging ik met enkele misdienaars een dagje naar Duinrell. Het is leuk als de pastor meegaat en nog leuker is het, als hij ook in de meest spannende attractie gaat. De jongens genoten van de snelle karretjes en vliegtuigjes, maar nog leuker vonden ze de grote golf water over zich heen bij de zogenoemde ‘Splash’. U begrijpt dat dit niet op het einde van de dag mocht, ze mochten niet kletsnat mijn auto in. De dag vorderde en wat rust was nodig. De jongste van het stel wilde in de rij voor de botsbootjes. Ik vertelde hem dat ik op de bank ernaast zat, te wachten. Het einde van de rij kon ik niet zien, maar af en toe stond ik even op om de jongen te zien. Toen hij (eindelijk) aan de beurt was, liep ik naar de vijver om te zien hoe hij ging instappen. Maar de jongen keek naar de bank en zag mij daar niet meer. Verwarring en grote schrik! Hij begon over het hekje te klimmen om mij te gaan zoeken, maar opeens zag hij mij. Snel terug naar het bootje. Ik zag hem instappen maar ik zag ook tranen op zijn gezicht. ‘Wat is er’, vroeg ik. ‘Ik zag je niet meer’, zei de jongen. ‘Maar ik zag jou wel de hele tijd’, zei ik. Er kwam weer rust, maar de verdere dag pakte de jongen mijn hand als wij verder wandelden. Ik had er een zoon bij.
Toch, bedacht ik mij later, is dat een heel mooi beeld van God. Zelf heb ik ook momenten dat ik God even kwijt ben, dat ik niet weet waar Hij is. Maar God zal dan tegen mij zeggen: ‘Kind van mij, ik heb jou de hele tijd gezien.’ Psalm 139 zegt dit in treffende woorden:
        U bent voor mij en achter mij,
        U bent om mij heen.
        Uw hand houdt mij vast.
        Ik vind het een wonder
        dat U mij zo goed kent.
        Kijk of ik leef zoals U dat wilt
        en leidt mij op de weg die U wijst.
En dat hoop ik nu voor al de mensen die op vakantie gaan, maar ook voor de mensen die thuisblijven. Misschien zijn er momenten dat wij ons alleen voelen, dat wij God niet meer ervaren, maar weet dat God ons niet alleen laat. Waar wij zijn, in Poeldijk of Dubrovnik, aan het strand of in de bossen, God gaat met jou mee. Je hoeft alleen je hand uit te steken en Hij pakt je bij de hand. In Poeldijk zijn er mensen uit hun huis gevlucht door de gevolgen van een brand. Sommigen zijn nog niet terug in hun huis en ze voelen zich ontheemd, zonder huis, zonder hun eigen spullen. Geen vakantie, geen ontspanning maar stress, maar God laat ook hen niet los. Ook in misère zal Hij bij hen zijn. Wandel met Hem en steek jouw hand in zijn hand.

Sterkte voor de slachtoffers van de brand en voor iedereen fijne zomermaanden,

diaken Ronald Dits