Vertragen

De wereld gaat steeds sneller. Vooral de snelheid van communicatie is toegenomen. Maar ook ons leven lijkt steeds sneller te gaan, met minder tijd en met meer druk. De afgelopen week las ik het boek ‘Fortuna’s kinderen’, over een familie uit Monster die in de 19e eeuw deels in Amerika woonden en leefden en deels hier in het Westland. De reis heen en weer duurde maanden en brieven waren soms een half jaar onderweg. Dat is nu nauwelijks voorstelbaar. Snelheid lijkt de norm voor ons handelen en ons leven te worden. Het een is nog niet voorbij of het volgende dient zich weer aan. Onze smartphone bepaald ons tempo. Het nieuws van vandaag is halverwege de dag al verouderd.
Toch heeft dit jachtige bestaan een keerzijde. Kunnen we nog ergens de tijd voor nemen? Iets laten groeien. Zoals in de natuur dit jaar weliswaar de lente snel lijkt te komen, maar toch een ritme heeft van geleidelijkheid. Dat geeft ruimte.
Als ik dit schrijf is Kerstmis net voorbij. Toch zit ik vlak voor de deadline van dit nummer van ons parochieblad. De eerste gewone weken van het kerkelijk jaar breken bijna aan. Toch gaat de blik al vooruit: in februari vieren we carnaval en begint de 22e februari met Aswoensdag al de Veertigdagentijd. Die weken naar Pasen toe zijn weken waarin we proberen te vertragen. Iets meer te leven vanuit rust, vanuit het loslaten van alles wat ons opjaagt. Dat doen we door iets soberder te gaan leven. Onszelf iets te ontzeggen op het gebied van voedsel of misschien juist van die dagelijkse prikkels. Om zo ruimte te maken. Voor de schoonheid van de natuur, ruimte voor elkaar en ook ruimte voor God. Door iets minder te willen. Iets minder te doen. Iets minder snel te reageren. Tijd te nemen, bijvoorbeeld door wat meer te bidden en in ons gebed wat meer te luisteren naar God dan zelf dingen te willen zeggen.
Maar misschien zijn juist de weken voor Aswoensdag wel iets wat we nodig hebben om straks in de Veertigdagentijd wat trager te kunnen leven. We kunnen nu alvast beginnen te vertragen. Want dat is lastiger dan we vaak denken. Vertragen kunnen we doen met kleine stapjes. Om onszelf en anderen er aan te laten wennen hoe het is om niet direct te reageren, niet meteen -digitaal- beschikbaar te zijn. Met iets minder afspraken en iets meer tijd voor elkaar. Misschien dat we juist in deze weken van februari alvast van de zondagen een dag van wat meer rust kunnen maken. Met tijd voor God en tijd voor elkaar. De zondag als een rustdag en de zondag die daarmee de kern van de week mag vormen. Het zou ook een mooie dag kunnen zijn om mensen die je dierbaar zijn nog een keer een brief te schrijven. Gewoon een brief met pen en papier. Omdat juist in dat tragere schrijven iets van -Gods- liefde nog meer kan oplichten.

pastor A. van Luijn