Wek mijn zachtheid. Maak mij nieuw.
In deze periode vieren we kerstmis, feest van nieuw leven, God wordt zichtbaar in een kwetsbaar kind. We staan ook op de drempel van een nieuw jaar. Wat voor nieuws zal het ons brengen? Een nieuwe bladzijde in het boek van ons leven wordt omgeslagen, en we wensen elkaar toe dat er niets dan goeds op geschreven zal worden in de tijd die voor ons ligt.
Maar goed beschouwd is het ‘nieuwe’ van het nieuwe jaar uiterst betrekkelijk. Het is eigenlijk niets anders dan het volgende cijfer in onze jaartelling. 2018 volgt op 2017, verder blijft alles hetzelfde. De wereld is hetzelfde, ons Westland, de straat waar ik woon, mijn familie, mijn leefsituatie, alles is hetzelfde als gisteren. We hebben enkel afgesproken dat het nu 2018 is. Nieuwjaar is gewoon het volgende jaar. Waarom dan al die ophef?
Zo is het met de meeste dingen in ons leven. Een nieuwe jas is vermoedelijk gewoon de volgende jas, al is ze wellicht wat mooier. En mijn nieuwe fiets is gewoon mijn volgende, al is ze waarschijnlijk wat beter. Hoe nieuw is ‘nieuw’ eigenlijk?
Het wordt anders in de mate de nieuwigheid mij persoonlijk raakt. Een nieuwe baan is heel ingrijpend. Ze brengt nieuwe contacten, nieuwe verantwoordelijkheden, nieuwe uitdagingen. En ‘n nieuwe vriend zal hopelijk je leven verrijken en je ervaringen verdiepen. Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugde dubbele vreugde. Dus ‘nieuw’ verdient die naam ‘nieuw’ als het meer mijn persoon raakt.
Nergens wordt dat helderder verwoord dan in de Heilige Schrift. Nieuwheid en vernieuwing wijzen daar op het eeuwige verlangen van de mensheid. Door zonde en ontrouw vastgelopen in ellende zoeken de mensen naar nieuwe mogelijkheden. En ook God wil steeds opnieuw de band vernieuwen, die door het Godsvolk altijd weer wordt verbroken. God wil, zo roepen de profeten, een nieuw verbond sluiten, dat niet geschreven is op stenen tafelen, maar dat geschreven wordt in de harten van de mensen. Als we werkelijk iets nieuws willen beginnen, dan moeten wij ons in ons binnenste laten raken. Wek mijn zachtheid.
En dat gebeurt, onder andere in de harde wereld van de gevangenis. Kleerkasten van mannen, getooid met tattoos en bling-bling werden verrast door de binnenkomst van een jonge vrouw met haar pasgeboren baby. Eén van de mannen stapte op de moeder af en vroeg of hij het kindje mocht vasthouden. Zonder aarzeling gaf de jonge moeder het. Hij nam het teder aan, keek naar de oogjes en zei: “Wat een schatje.” De ontmoeting met dit wezentje ontroerde hem zichtbaar, tot tranen toe. Weerloosheid en zachtheid riepen liefde en tederheid op die veel te lang verborgen bleef. Hoe zit dat bij ons?
Dat het nieuwe jaar ons die ‘nieuwheid’ mag brengen.
Mede namens de collega’s,
pastor M. Straathof
