Wij blijven jouw naam noemen

In het jaargetijde van de herfst als de bladeren van de bomen dwarrelen, ervaren wij de eindigheid van het bestaan. De natuur vertelt het verhaal van de kringloop van het leven. Op de dagen van Allerheiligen (1 november) en Allerzielen (2 november) gaan onze gedachten op een bijzondere manier uit naar alle mensen die niet meer in ons midden zijn. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen er zijn waar je afscheid van hebt moeten nemen. Het is wel ‘uit het oog, maar niet uit het hart’. In geloof, hoop en liefde blijven wij ons verbonden voelen met onze dierbaren.
Op Allerheiligen vieren wij onze verbondenheid met alle christenen die thuis gekomen zijn  bij God in het Hemelse Jeruzalem. De kerk is ten diepste een gemeenschap van levenden en doden. Dit geloof brengen wij in de geloofsbelijdenis onder woorden als wij zeggen: ‘Ik geloof in de gemeenschap van de heiligen.’ Sommige christenen hebben een zo voorbeeldig leven geleid dat zij door de kerk uitverkozen zijn tot blijvende voorbeelden. Hun namen blijven wij met liefde en eerbied noemen. Hun leven blijft ons inspireren en delend in Gods Eeuwig Licht blijven zij voor ons ten beste spreken. Heiligen zijn voorbeelden en voorsprekers. Natuurlijk zijn er veel meer heiligen dan die paar duizenden mensen die in de loop der eeuwen op de officiële lijst van de wereldkerk zijn geplaatst. Er zijn zoveel gewone, goede, hele heilzame vrouwen en mannen geweest. Sommige herinneren wij ons nog; een goede en zorgzame vader of moeder, een ongehuwde die altijd klaarstond voor zijn of haar medemens, een trouwe vriendin of vriend…….Vorig jaar is mijn moeder overleden. Wij missen haar warme aanwezigheid zeer, maar zijn als gezin in haar geest verder gegaan. Zo blijven wij allemaal dankbaar onze dierbaren gedenken. Iemand zei me eens: ‘Je bent pas echt dood als er niemand meer aan je denkt en niemand meer over je praat.’ Het is inderdaad zinvol en troostend om de herinnering aan onze dierbaren levend te houden. Maar ook als er een paar generaties na onze dood niemand meer onze naam noemt, verdwijnen wij niet in de vergetelheid. In tegenstelling tot de mens kan God de doden niet vergeten. Hij heeft immers de naam van ieder van ons geschreven in de palm van zijn hand (Jes. 49,16). Op Allerheiligen gaan onze gedachten uit naar die ontelbare menigte die ons in de loop der geschiedenis is voorgegaan. In onze parochies vieren wij het feest van Allerheiligen in het weekend van 26 en 27 oktober (behalve in Naaldwijk) omdat 1 november in Nederland geen vrije dag (meer) is. In Naaldwijk is er op vrijdag 1 november wel om 19.00 uur een feestelijke viering omdat er daar elke vrijdag een avondmis is. Iedereen die het Hoogfeest op de dag zelf wil vieren is van harte welkom.

In het weekend van 2 en 3 november gedenken wij in de Allerzielenviering de dierbaren die ons sinds 1 november 2018 ontvallen zijn. Bij elke naam ontsteken wij een kaars met het Licht van de paaskaars, teken van ons geloof in de Verrijzenis en het Eeuwige Leven.  

Over namen blijven noemen gaat de volgende tekst van de kerkvader Augustinus die leefde van 354 tot 430. Oude woorden die het hart van mensen van nu nog steeds kunnen raken.

    ‘Terwijl jij weg bent en wij leegte ervaren,
    voelen wij dat je nog steeds bestaat,
    dat wij met je kunnen spreken
    want alle liefde die er was kan zelfs de dood niet breken.

    Wij hebben jouw naam in het zand geschreven, maar de golven hebben die uitgeveegd.
    Wij hebben jouw naam in een boom gekerfd, maar het schors is er afgevallen.
    Wij hebben jouw naam in het marmer gegrift, maar de steen is gebroken.
    Wij hebben jouw naam in ons hart geborgen, en de tijd zal die bewaren.’

Mogen de dagen van Allerheiligen en Allerzielen ons troost en hoop geven. Dat wens ik u/jou mede namens het pastoraal team van harte toe.

met vriendelijke groet,
pastoor J. Steenvoorden