Hendrikus Jacobus Maria van Heijningen
Geboren: 19 november 1967In dankbare herinnering
Eric was een trotse vrachtwagenchauffeur, die graag een biertje dronk met zijn vrienden, maar niet kon opboksen tegen zijn steeds verder oprukkende suikerziekte. Al jong leerde hij van zijn ouders dat je van elkaar moest houden en vrienden maken. Hij hield van gezelligheid, was bescheiden en was dol op zijn werk op de vrachtwagen. Zijn uitjes in het café in Honselersdijk, zijn biertje, zo wordt hij herinnerd. Zijn suikerziekte en de effecten ervan, zijn beenamputatie, dat was zwaar voor hem. Zo zwaar dat hij uiteindelijk de moed vond om te spreken over zijn levenseinde.
Zo heeft hij voor zichzelf gekozen. Hij wilde niemand verdriet bezorgen. Daardoor werd het een eenzame strijd, zijn uitzichtloos lijden. Zonder afscheidswoorden is hij gegaan, wetende wat er komen zou.
In navolging van Christus vraagt hij zijn vrienden om vrienden te zijn, vrienden te blijven. Van elkaar te blijven houden als in een familie. Niet tot de dood ons scheidt, maar óver de dood heen… Dus ook: ín Hém blijven, met Hem. De intieme band laten voortleven … Want, ‘je kunt misschien niet meer praten met, luisteren naar of lachen met iemand die er niet meer is, maar … je kunt voor altijd houden van iemand die er niet meer is.’
Eric had moeite met het feit dat zijn lijf het liet afweten en daarom zocht hij een uitweg. In de dood heeft hij die gevonden. Door zijn dood stopte zijn ziekte en zijn lijden. In aanwezigheid van zus Yvonne heeft hij op 6 juli jl. zijn laatste adem uitgeblazen. Het was goed zo. Moge hij rusten in vrede.
Diaken Walther Burgering
Terug naar de voorgaande pagina