Ida Maria Marcus-van der Vegt

Geboren: 01 mei 1914
Overleden: 27 december 2017
Plaats: Wateringen

In dankbare herinnering

Sinds begin 2006 ontmoette ik Iet Marcus regelmatig als ik na afloop van de viering in de ka¬pel van de Ark de communie rondbracht. Dat waren maar korte bezoekjes. Al gauw nodigde ze me uit voor een uitvoeriger gesprek en vroeg me ondermeer of ik voor zou willen gaan tij¬dens haar uitvaart. Natuurlijk zei ik ja. In vrijwel alle gesprekken die ik daarna met haar had zei zij: “Onze afspraak staat nog steeds?” Door die gesprekken heb ik haar leren kennen en waarde¬ren als een lieve, dankbare, gelovige, belangstellende en intelligente vrouw. Tijdens één van onze ontmoetingen gaf ze me een envelop met daarin de teksten van twee lezingen voor haar uitvaart. Beide teksten hadden te maken met het leven na de dood. Dat was ook het geloofsonderwerp dat in onze gesprekken het vaakst aan de orde kwam. Iet ge¬loofde daar vast in, zonder zich van het hiernamaals een concrete voorstelling te maken. En ze vertrouwde erop dat daar ook voor haar een plekje zou zijn. Dat vertrouwen deelde ze ook met de art¬sen, toen die vroegen of ze het niet erg zou vinden dat haar hersens na haar dood zouden worden verwijderd ten behoeve van de wetenschap. “Nee hoor”, had ze tegen hen gezegd, “want dan ben ik toch al boven.” Op de vraag van de artsen “Hoe weet u dat?” antwoordde Ietje: “ Ik weet dat niet, maar ik geloof het wel.” Als ik zelf een tekst had mogen kiezen voor haar uitvaart, dan zou ik hebben gekozen voor het fragment uit het evangelie van Marcus (what is in a name?) waar de leerlingen Jezus mee¬nemen in hun bootje. Er steekt een storm op, Jezus slaapt rustig door en de leerlingen raken in paniek. Iet heeft varend in haar bootje over de le¬venszee, diverse stormen meegemaakt: het verlies op jonge leeftijd van haar eerste echtgenoot, het overlijden van dochter Leny en van kleinkind David. De zorgen van haar kinderen en kleinkinderen waren ook de hare. En de laatste jaren had ze ook nog te kam¬pen met di-verse tegenslagen wat betreft haar gezondheid. In tegenstelling tot de leerlingen was Iet zich er wél van bewust dat Jezus haar steeds nabij was. Eind december 2017 ging haar gezondheid hard achteruit. Op 27 december nam ik afscheid van haar, God vragend haar te zegenen, wenste haar een goede reis en zei: “Onze afspraak staat nog steeds!” Ze glimlachte. Kort daarna is ze in het bijzijn van haar kinderen in alle rust overleden. Dat ze mag rusten in vrede.                                           

Paul Mantelaers, pastoraal werker

Terug naar de voorgaande pagina
Wij zijn 1 federatie met 10 parochiesvoor iedereen
Tekstgrootte

Bezoek eens de parochie site van Monster

Echt respect moet u verdienen, afgedwongen respect veroorzaakt meestal het tegenovergestelde.