Margaretha Johanna Maria Zwinkels - Slaman
Geboren: 08 maart 1941In dankbare herinnering
Op donderdag 18 november is in Naaldwijk overleden mevrouw Margaretha Johanna Maria Zwinkels-Slaman. Zij werd in 1941 geboren aan de Zwartendijk in Monster. Greet was de oudste dochter van Leen en Gerarda Slaman. Het gezin telde verder vier broers en drie zussen. Haar jongste zusje Carolien kwam op zeer jonge leeftijd om bij een verkeersongeluk. Vader en moeder Slaman besteedde lieve zorg aan de kinderen. Zo groeide Greet op tot jonge, gelovige vrouw. Ze had fijne vriendinnen met wie ze o.a. een fietstocht naar Nijmegen maakte, uitstapjes naar Drievliet en tochtjes op een Westlandse schuit. Jan Zwinkels leerde zij kennen op dansles. Hun vorderingen werden aandachtig gevolgd waarbij de vader van Greet vaak op de uitkijk stond of dochterlief wel op tijd werd thuis gebracht door Jan. Greet en Jan vormden algauw een sportief stel. Zij hielden o.a. van schaatsen.
Tijdens een tochtje naar Vlaardingen echter gingen ze beiden samen “nat”; het ijs bleek niet overal dik genoeg om hen te dragen. Maar de warme gevoelens voor elkaar bleken vele malen sterker. Zij trouwden op 21 december in 1965 voor de wet. Op haar verjaardag op 8 maart 1966 vond het kerkelijk huwelijk plaats. Het echtpaar kreeg drie kinderen: Richard, Astrid en Ruud.
Die op hun beurt de familie vergrootten met (klein)kinderen Daniëlle, Kevin, Robin, Wendy, Puck, Ben en Jasmijn. Op haar kleinkinderen was Greet maar al te trots. En vaak vertelde zij hen over de tijd waarin opa Jan in 1964 begonnen is met tuinen en Greet meewerkte om het bedrijf op te bouwen. Aanvankelijk met perziken, pruimen, aalbessen en kiwi als hobby aan het Molenpad en een moestuintje. Geleidelijk aan groter “in de tomaten”. Dus tomaten sorteren, kistjes papieren, tomaten plukken, tomaten trillen. Altijd wel druk in de tuin en toch tijd voor de kinderen, die eenmaal volwassen, ook hun eigen weg gingen of nog een tijdje dichtbij bleven. Zo konden Greet en Jan vele jaren later, toen de tuin werd verkocht, tijdelijk inwonen bij Ruud en Leonie aan de Sweelincklaan in ’s Gravenzande, omdat in Naaldwijk een appartement voor Jan en Greet nog in aanbouw was. Van huis uit hield Greet al van muziek. Vooral van haar vader Leen leerde ze klassieke muziek waarderen. Ze ontwikkelde daar een goed oor voor en praktiseerde zelf ook. Ze inspireerde op haar beurt haar (klein)kinderen, o.a. om gitaar te spelen. Tientallen jaren zong Greet vol toewijding in het Westlands dameskoor. Moederdag en Kerstconcerten vormden daarbij echte hoogtepunten. Thuis werd daarvoor flink gerepeteerd met behulp van cassettebandjes, zelfs tijdens het pannenkoeken bakken. Nadat Greet en Jan in de Woerdstaete kwamen wonen, waar Greet zich helemaal “gesetteld” voelde, vond ze ook nog tijd om op keyboard les te gaan. Ook dat inspireerde haar directe omgeving. Greet bleef bij de tijd, al werd ze een dagje ouder. Samen met Jan volgde zij serieus een computer-cursus. Voor Greet was de wereld rondom haar groot genoeg. Grote wereldreizen, zeker niet per vliegtuig, trokken haar niet. “Die het kleine niet eert, is het grote niet weerd” paste bij haar.
Ze kon evenwel volop genieten van reisjes door zuid Limburg en het concert van André Rieu in Maastricht bij gelegenheid van hun 50-jarig huwelijk.
Greet werd geruime tijd geplaagd door een opkomende tumor, maar dat belette haar niet zich te laten verrassen door Jan voor een treinreis naar Wenen. Urenlang daar samen dwalen, vol bewondering voor de stad van de “Weense walsen”. Na vele kilometers te voet daar begonnen echter de schoentjes te knellen. Gelukkig wist Jan haar ook daar goed te verzorgen. De laatste jaren werd nog een heerlijk tochtje van Arnhem over de Rijn naar de Moezel gemaakt. In de (avond)zon van haar leven. Groot leed diende zich vorig jaar aan toen Greet voor een hartoperatie naar het ziekenhuis moest en daar ook nog eens een herseninfarct kreeg. Toen leek haar wereld plots heel klein te worden en het eind dichtbij. Als een wondertje kwam zij er voor een korte tijd met verpleging toch weer bovenop, als een “klein Pasen”. Zacht en kalm is Greet op 18 november heengegaan naar het “Grote Pasen”. Op 24 november vierden we de eucharistie bij haar uitvaart en hebben gebeden om eeuwige rust voor haar.
Onder de klanken van Johan Strauss’ “Blauwe Donau” verlieten we de Sint Adrianuskerk. Op het kerkhof Zandhaver werd in de herfstkoud haar graf gezegend en getekend met het kruis van de overwinning. Met een Onze Vader en een Weesgegroet hebben we haar als het ware tot aan de hemelpoort mogen brengen.
Vol vertrouwen dat de Schepper van hemel en aarde zich over Greet ontfermt en zal binnenlaten in Zijn woning waar plaats is voor velen.
Pastor Hans Smulders
Terug naar de voorgaande pagina
